Manlief heeft zijn voet gebroken.
Hij viel, ‘s avonds laat, van een wankel laddertje.
Klussend in een veel-te-donker huis met allerlei open trapgaten en ontbrekende leuningen.
Slechts één voetbotje breken is in dit geval nog een geluk bij een ongeluk.
Maar goed, een botbreuk blijft een botbreuk.
Met al het bijbehorende gedoe: pijn, jeuk onder het gips en natuurlijk: vier weken niet lopen.
Niet naar de keuken om een boterham te smeren.
Ook niet naar de crèche om de kinderen te brengen. Of te halen.
En al helemaal niet naar het nieuwe huis om, ik noem maar wat, de wanden af te gipsen, de badkamer te installeren of de trapleuningen te monteren.
Nou ben ik heus geen ongeëmancipeerd vrouwmens.
En ik ben ook niet bang om vies te worden. Of om op een wankel laddertje te klimmen.
Ik kan mezelf heel nuttig maken: met gaatjes afvullen, vuilniszakken naar de container sjouwen, tegels verplaatsen, maar weer eens vegen, nog meer gaatjes afvullen enzovoorts.
Daar houdt het helaas mee op, want ik heb het ruimtelijk inzicht van een plakje biologische achterham en twee linkerhanden waar je respectvol U tegen zegt.
Maar we hebben bij dit ongeluk nóg een geluk: onze ouders.
Die bijspringen waar ze maar kunnen.
Met hun ruimtelijk inzicht, medeleven, jarenlange klus-ervaring, kookkunsten, (bouw)advies, discreet-witte enveloppen, oppasdiensten, hulp in het bedrijf, kluswerkzaamheden en uitleen-auto. Met hun eindeloze liefde. En geduld.
Onze ouders.
Die in de verste verte niet snappen waarom we ooit aan dit project zijn begonnen.
Maar die ons desondanks steunen waar ze maar kunnen.
Ik hoop dat wij op een dag ook zoiets kunnen doen voor Lena en Jet.
Want hoe groot je ook wordt, er zal altijd wel ergens een wankel laddertje staan om vanaf te vallen.
En je ouders, om je op te vangen.
