Ik draag 3 x per week een denkbeeldige tijger naar de berg.
Want ik doe aan tai chi.
Voor wie nu meteen denkt aan tanige Chinese oudjes die synchroon wat rond draaien: dat beeld klopt wel zo ongeveer.
En dat is nou precies zo heerlijk aan tai chi: geen gedoe met matjes en wierook, geen strakke leggings, geen ultra-slanke bakvissen.
Gewoon, een zweterig zaaltje met bejoggingbroekte mensen in verschillende stadia van strakheid.
Geen bonkende beat, maar een instructeur die met zachte stem dingen roept als ‘Carry tiger to the mountain’.
Geen stiekem geloer in de spiegels, geen competitie.
Maar hoe Zen tai chi ook is, ik ben dat niet.
Ik wil, op quasi-nonchalante wijze, uitblinken.
Dus oefen ik niet alleen in het zweterige zaaltje, maar ook in het park.
Heel idyllisch: met een enorm meer, een oud landhuis, een groot, weelderig groen grasveld, een duiventoren met van die vlekkloos witte tortelduifjes, een waterhoentje-met-drie-pluizekuikens en zelfs met een klein bruin konijntje, dat af en toe langshupst.
En met, als ultieme stoorzender, ‘s ochtens om half 8, een grasmaaiertje.
Bestuurd door een pukkelige puber die net 3 red bull light achterover heeft getikt.
Die alle hoentjes, konijntjes en duifjes wegjaagt.
Die ons verdrijft naar de boomgaard, iets verderop.
Mijn mede-cursiste klaagt dat ze nu het meer niet ziet.
Meteen daarop wordt ze aangevallen door een stekebeest.
En, tot haar grote verontwaardiging, nog geprikt ook.
Ik zeg heel zen dat het nu juist de uitdaging is om, ondanks alle afleiding, gefocust te blijven op de bewegingen.
Waarop het stekebeest op mij afvliegt en ik gillend opspring.
Ja, ik moet nog lang oefenen.
Maar zolang ik dat ‘s ochtends vroeg in een idyllisch park kan doen, draag ik met alle plezier 3 x per week een denkbeeldige tijger naar de berg – grasmaaiertje of niet.
