Ja hoor, ik ben er zo één.
Zo’n zwoegende ploetermoeder die twee keer 30 is aangekomen en twee keer 20 afgevallen.
Zo één die zich in pashokjes altijd afvraagt, waarom de mode ieder jaar weer kleiner valt.
Zo één die met heel veel uitglijden-en-weer-opstaan hardnekkig op zoek blijft naar de balans tussen werk en kinderen.
Die wel naar een hippe kapper gaat, maar te beroerd is een föhn aan te schaffen.
Die, acht-en-een-halve maand later, nog steeds in grijs-gewassen-tot-op-de-draad-versleten zwangerschapsonderbroeken rondloopt.
Die haar drie-en-een-half jarige nog in bed legt tussen de middag.
En dan zelf even haar mail checkt, natuurlijk.
Zo één die haar oksels alleen onthaart als ze naar het zwembad gaat.
En de rest al helemaal niet.
Die daarom bij de V&D een corrigerend bejaardenbadpak met extra lange pijpjes heeft aangeschaft.
Die uitstekend functioneert als moeder en als business babe.
En die de godin in zichzelf dus even kwijt is.
Mijn lichaam is geen tempel, maar meer een soort 24-uurs-jeugdsoos.
En dat is prima.
Voor nu.
Want ik wil helemaal geen yummy mummy zijn.
Mijn keizersnedes zijn niet afgesloten met een liposuctie en een boob lift.
Mijn mantra is nu even ‘Real beauty is on the inside’ en dat werkt, heus.
Echt.
Maar heel soms heb ook ik behoefte aan een welgemeend compliment.
Zo’n totaal onverwachte.
Op een moment dat je, ik noem maar even wat, in een veel te klein pashokje staat, worstelend met een rode bloemenjurk, onder een genadeloze TL-buis.
En dat je dan, op vol volume, vanaf de andere kant van de zaak, het commentaar van je peuterpuber hoort: ‘Ooooh, mama, wat ben je mooi – je lijkt wel een prinses.’
Zo één ben ik er dus.
Een prinses in de vorm van een 24-uurs soos.
