Mijn dagen worden beheersd door een eindeloze aaneenschakeling van taken en taakjes die, los van het feit dat ze nog voor de verhuizing moeten gebeuren, niets met elkaar gemeen hebben.

Zo zat ik gisteren om kwart voor zeven in de trein naar Rotterdam, om de keukenmonteur binnen te laten.
Van acht tot half 12 heb ik drie trappen behandeld met stickerverwijderaar (lang verhaal, met als hoofd-ingrediënt achtergebleven lijmlagen en niet hechtende lak).
Half 12: naar de pannenwinkel (voor, hoe tuttig, een nieuwe pannenset)
Om half één: een intake-gesprek met juf Demelza van de Vlindertjes, op de nieuwe crèche van Jet.
Half drie: met pannen-en-al in de rij voor gebakjes.
Drie uur: koffie. Met gebak. En monteurs.
Vier uur: even een momentje alleen met onze nieuwe keuken en mijn bijpassende 10 liter soeppan.
Van vier tot vijf: vegen (ja, dat duurt een uur, want er was weer op vier verdiepingen en drie trappen tegelijkertijd gezaagd en gemodderd).
Van vijf tot half zes: kletsen met nieuwe buurvrouw, over keukens, crème-kleurige wandcontactdozen en de voor- en nadelen van kranen van geborsteld aluminium.
Van half zes tot kwart voor zeven: trappen schuren (ook iets wat ik veel te vaak gedaan heb de laatste tijd, dit i.v.m voornoemde lijmresten en niet-hechtende lak)
Kwart voor zeven: naar Kentucky Fried Chicken (heel slecht,vet en niet-bio, maar wel lekker en snel – dat telt ook bij verhuisstress)Daarna hebben we nog tot sluitingstijd rondgehangen in de plaatselijke Praxis, op zoek naar respectievelijk een WC-bril (1), droogloopmatten (2), lakrollers (3), plafonières (12) en verhuisdozen (16).
Om kwart voor 10 nam ik online een abonnement op Elle Wonen (vooral vanwege de ‘gratis’ Nespresso, natuurlijk) waarna ik moe maar voldaan om half 11 mijn bed inrolde.

Nog ‘maar’ vier van zulke dagen – dat overleef ik heus wel.
De vraag is alleen hoe.

Comments

comments