Lief kleinste meisje van me,

“Weet je wat ik wil worden, mam?” vroeg je glunderend.
Ik had geen idee. Moeder, de laatste keer dat we het erover hadden.
“Nee, ik bedoel nu. Ik wil het braafste meisje van de klas worden.”

En dat lukt je ook.
Makkelijk.

Als de juf zegt dat je in moet stappen, zonder treuzelen, dan doe je dat – ook als dat betekent dat je geen tijd hebt om naar mij te zwaaien.
Als de badmeester zegt dat je vissestaartjes moet oefenen, dan doe je dat – ook al hangen die vissestaartjes je mijlenver de keel uit.

Jij doet wat je gezegd wordt – ook als degenen die de opdracht gegeven hebben allang niet meer kijken.
Jij doet wat je gezegd wordt – ook als je de dingen die je moet doen helemaal niet leuk vindt.
En jij doet zelfs wat je gezegd wordt als je dingen moet doen die je niet leuk vindt om te doen, en daardoor iets anders, wat je wél leuk vindt, niet kan doen.

Naar mij zwaaien, bijvoorbeeld, omdat je het toch wel eng vindt, dat schoolreisje.
Of keten in het pierenbadje, tussen alle oefeningen door.
Jij doet wat je moet doen – en daar zul je nimmer nooit niet de kantjes vanaf lopen.

Ongelooflijk vind ik dat, elke keer weer.
En onbegrijpelijk, ook wel.

Je grote zus, da’s een heel ander verhaal.
Die doet écht niet wat haar gezegd wordt – behalve als ze daar zelf, na lang beraad, ook het nut van in ziet.

Zwemles? Daar zag zij het nut niet van in.
Eindeloos oefenen deed ze dus niet – ook niet als de badmeester wél keek.
Zij leverde consequent de minst mogelijke inspanning, hing in de bolletjes als het ook maar even kon en papte desnoods aan met de meiden in badje drie – álles beter dan die stomme vissestaartjes oefenen.
Dat leverde een hoop gedoe op, en bovendien drie jaar extra zwemlessen.

Jouw aanpak levert louter lof op.
“Jettie is zo’n heerlijk kind,” zeggen al je juffen, altijd.
Maar die lof geldt je gedrag – niet wie je bént.
Daar is met die aanpak geen ruimte voor.

Als je thuiskomt, ontplof je.
Veel te braaf geweest op school.
Veel te weinig ruimte gehad (of: genomen?) om jezelf te zijn.
Want jezelf zijn, en doen wat jij belangrijk vindt, botst maar al te vaak met dat wat de juf wil.
En dus houd je je in, pas je je aan, maak je jezelf onzichtbaar.
Om thuis tot ontploffing te komen.

Thuis ben je zeer licht-ontvlambaar, vaak.
Brul je als je de iPad weg moet leggen, de tafel moet dekken, je tanden moet poetsen, een minuut moet wachten tot je boterham klaar is.
Thuis doe je niet wat je moet doen, alleen maar omdat ik dat vraag.
Thuis loop je wél de kantjes ervan af.

De tafel dekken? Iets met vier borden, ergens op tafel, met het bijbehorende bestek er schots en scheef omheen.
De waterkan? O ja.
De glazen? Vergeten.
Onderzetters? Mám!

Ik worstel daarmee.
Ik gun je dat je thuis jezelf mag zijn – maar ook dat je op school die ruimte voelt.
Dat je je, juist in je klas, vrij voelt om te zijn wie je bent – ook als dat eens niet strookt met het door juf gewenste gedrag.

Gezag is niet heilig, lieverd.
Je hóeft niet altijd maar binnen de lijntjes te kleuren.
Vooral niet als je jezelf daarvoor moet uitgummen.

Als jij nou eens gaat oefenen met op school wat minder gezeglijk te zijn, dan oefen ik met tot tien tellen. Dan gooi jij thuis wat minder vaak je kont tegen de krib, en schiet ik minder snel uit mijn slof.
Deal?

Liefs, mama

* ) Op de foto: Jet in haar eenhoornpak, dat ze vanaf het moment dat ze het uitpakte  ‘echt ontzettend superstom, mam’ vond en maar met heel veel moeite aan wilde trekken voor een foto.

Comments

comments