Zaterdagochtend, we logeren bij Opa.
De laptop is thuisgebleven: ik ben vrij vandaag.
Buiten wordt het al een beetje licht en volgens mij hoor ik Koekiemonster in de aangrenzende kamer.
Ik wil wel weten hoe laat het is, maar ik blijf veilig onder mijn dekbed.
Zolang ze me niet ziet, is er een kans dat ze weer in slaap valt.
Uit het campingbedje klinkt wat slaperig geduim – een goed teken.
Ik draai me om en nog eens om, maar hoe moe ik ook ben: verder slapen lukt niet.
In de woonkamer hoor ik Grote Zus aan Opa vragen waarom Pino eigenlijk blauw is.
Ik heb nog geen zin in kindergedoe en besluit om dan maar wat mailtjes weg te werken.
Nog steeds verstopt onder het dekbed natuurlijk, voor de zekerheid.
Tastend naar mijn iPhone stoot ik een glas water om.
Bijna-leeg gelukkig, maar zij staat rechtop in bed, te turen naar de bult die haar stiekem-werkende-moeder is.
Snel trek ik mijn hand binnenboord – het blijft stil.
Opgelucht haal ik mijn mail op: 31 stuks.
Op de achtergrond klinkt wat gerommel, maar gemakshalve ga ik ervan uit dat ze braaf met een knuffel in de weer is.
Mailtje 1, 2, 5, en 8 zijn bestellingen, mailtje 3 een epistel van een nogal betweterige Zen-mama.
Mailtje nummer 6 is van een blije klant, nummer 9 van een vriendin-met-een-leuk-plan.
Hmm, hoor ik daar nou wat geknisper en geknaag?
Even doorzetten, nu, ik ben bijna klaar.
Mailtje nummer 11 is van een dolgelukkige Viagra-verkoper.
Na 31 mailtjes is het wel erg warm geworden in mijn schuilplaats.
Bovendien is het al een poosje verdacht stil.
Tijd om op te staan.
Wacht, daar komt nét mailtje nummer 32 binnen – ik duik nog heel even onder mijn dekbed.
Vijf minuten later stap ik uit bed, blij met de tijdwinst die ik heb geboekt.
Ik roep haar, maar ze reageert niet.
Ze zit met haar rug naar me toe, volledig geconcentreerd, ergens in te peuteren.
Ik ruik iets vaag-bekends, maar kan de geur niet direct thuisbrengen.
Ik roep haar nog eens – ze kijkt om en dan op, naar mij.
Glimmend van oor tot oor.
Ik schuif de gordijnen open, zij gaat staan, roept blij ‘Koek!’ en geeft me een gehavende Liga aan.
Gejat uit de luiertas, die – even vergeten – naast haar bedje staat.
En wat glimt dat kind toch vreemd…
Dan geeft ze me, trots, nog iets aan: een bijna leeg potje Vaseline.
Dochterlief heeft de afgelopen 32 mailtjes benut om de luiertas, haar slaapzak, de Liga’s, het campingbedje én zichzelf, van top-tot-teen, in te smeren met een lekkere, dikke, glimmende laag Vaseline.
Het kost me zeker vijf keer een kwartier kindje-douchen-en-haartjes-wassen om die vette troep eruit te krijgen.
Gelukkig ben ik vrij vandaag.
