Columns
comment 1

42 kopjes per dag

Het enige waar het me aan ontbreekt, als thuiswerk-moeder, is adempauze.

Op een willekeurige doordeweekse dag zit ik van negen uur ’s ochtends tot vijf uur ’s middags non-stop achter de computer. Onopgemaakt en in een muffe badjas, tussen de spinnenwebben en ontbijtkruimels, met hoogstens om 12 uur een vijf-minuten-pauze voor een snelle boterham.

Daarom mis ik hem ook zo, die grote, donkerbruine kast, zo fijn centraal-gelegen in de drukbevolkte kantoortuin.

Met zijn geribbelde bekertjes, plastic roerstokjes, aangebroken suikerstaafjes en in zilverfolie gesealde mini-spritsjes.
Waar ik zes keer per dag op nèt-iets-te-hoge hakken en in een vlekkeloze jurk naar toe trippelde om, met frisgewassen haren en achteloos babbelend met een collega, van een Café Vienna met dubbel-suiker te nippen.

Die tijd is dus voorbij.

Ik heb een geweldig koffie-apparaat, maar die staat eenzaam in mijn eigen keuken.
Zonder prietpraat over doorgeslagen peuterpubers, de toegevoegde waarde van cavia’s in de opvoeding of het nut van een vol-automatische wimperkruller, is een Café Vienna met dubbel-suiker stukken minder lekker.

Daarom drink ik tegenwoordig grote glazen groene thee.

En werk ik, ongewassen en ononderbroken, zeven uur en 55 minuten per dag, In een verpletterende, maar o zo efficiënte, stilte.

Tot ik Twitter ontdekte, vijf weken en drie dagen geleden.

En ik ineens 337 collega’s om me heen had verzameld.
Van wie er altijd wel één iets te melden heeft.
Dat hij om kwart over zes wakker werd gebruld door een woeste peuter.
Dat ze wimperloos door het leven gaat, omdat haar kruller op hol sloeg.
Dat ze een knalroze biologisch-afbreekbaar potje heeft besteld.
En of ik nog een lieve cavia (of twee) gratis wil overnemen?

De hele dag door wordt er gebabbeld in de rechterbovenhoek van mijn scherm.
Ik volg het zijdelings, en soms spring ik erin.

Vraag ik of die biologisch-afbreekbare potjes er soms ook in het limoengroen zijn.
Klaag ik dat ik al om kwart vóór zes wakker was.
En verzucht ik dat ik, helaas, al vijf cavia’s heb.

Al met al doe ik tegenwoordig zo’n 42 slappe koffie-automaat-praatjes per dag.

Gewoon vanuit mijn muffe badjas, drinkend uit een groot glas groene thee.
En heel soms nippend van een Café Vienna. Met dubbel-suiker. En een mini-spritsje.

Comments

comments

In categorie: Columns

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!

1 comment

  1. Pingback: Officieel krantencolumnist - Twittercolumnist van Metro

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *