Niets zo moeilijk als slapen, vind ik. Terwijl: vroeger sliep ik altijd en overal. Op een berg jassen aan de zijlijn van een optreden. In de bak van een bakbrommer, op weg naar Lowlands. Overdwars op een bankje, in de trein. In de garderobe van een feestje waar ik al láng klaar was, maar degene met wie ik mee terug naar huis zou rijden nog lang niet… Het maakte niet uit: als ik moe was, sliep ik.
Hoe anders is dat nu.
Ik vind het ongelooflijk moeilijk om te slapen. Of nou ja: om mijn hoofd stil te krijgen. Het is alsof er iemand in verschanst zit, ergens ter hoogte van mijn neusbrug, die elke keer als ik bijna slaap, met een sardonische grijns, op een knop drukt die een nieuwe lading adrenaline in mijn lijf loslaat.
Maar… Ik laat me niet kisten.
Ik ga gewoon tegelijk met de kinderen naar bed. Dat zal ‘m leren, dat slaapverstorende mormel dat mijn hersenpan heeft gekraakt.
Weltrusten!