Niet alleen naar muziek, nee. Want dát lukt me nog wel. Sterker nog: dat is de enige vorm van luisteren die me goed afgaat. Luisteren naar een ander vind ik al een stuk moeilijker. Laat staan luisteren naar mezelf…
… dat is echt een vaardigheid die ik op nog geen stukken na onder de knie heb, helaas.
Op dit moment sta ik Baked Potato-soep te maken. 10 liter, maar liefst.
Mijn lichaam (en dan met name mijn handen) heeft al meerdere keren aangekondigd dat het genoeg is voor vandaag.
“Is het niet eens tijd om te rusten?” begon het timide, met een allerkleinst pijnscheutje in mijn pink.
Luister ik daar naar?
Nope.
Ik blijf stug doorraspen (de kaas), doorsnijden (de gepofte aardappels, in plakjes van 2 cm) en doorroeren (de bloem door de gefruitte uien en, 10 minuten later: de bouillon door de aardappels, en weer 30 minuten later: de kaas door het geheel).
“En nu ga je dimmen!” roept mijn lichaam, inmiddels drie kwartier later. “Leg néér die pollepel,” dreigt het, “of anders…”
Het telt nog net niet tot tien, dat dwarse lijf van mij – maar het scheelt weinig. Het weet dat ik pas luister als het brult, tiert of er, als laatste redmiddel, gewoonweg maar mee ophoudt, met bewegen.
Zover wil ik het niet weer laten komen – en dus dim ik. Ik zucht, zet het vuur laag en stel de vervolmaking van de soep uit tot morgen.
Pas als ik mijn lepel neerleg voel ik de kramp in mijn handen. Toch weer te laat geluisterd naar mijzelf.
