Het verschil tussen vroeger (toen mijn Spondylartopathie nog te overzien was) en nu? Lange tijd vond ik dat ontzettend moeilijk te duiden...
…. tuurlijk, ik kon een poosje niet meer lopen. En ik kan niet langer dan een half uur achter elkaar mijn polsen gebruiken (lees: typen). Ik heb nul komma nul focus en ben extreem vergeetachtig. Maar verder? Niet om stoer te doen, maar: het valt wel mee, zo op het eerste gezicht.
Pas nu ik al maanden zoet ben, begint me wat anders op te vallen. Ik kan niet meer tegen prikkels. Langer dan een half uur echt ergens over praten met iemand is wel zo ongeveer de max. Langer dan dat, en mijn hoofd haakt af. Mijn rug gaat pijn doen. Mijn mond weigert woorden te vormen: woorden die ik heus wel kén, maar die gewoon weigeren zichzelf kenbaar te maken.
Vroeger hield ik met twee vingers in mijn neus drie gesprekken gaande én appte ik ondertussen nog met een vriendin.
Multitasking was altijd my middle name.
Tegenwoordig ben ik blij als ik één taakje naar behoren afrond op een dag.
Een simpeler leven begint in dit geval dus met single tasken – wat dat betreft komt het eigenlijk wel goed uit, dat ziekzijn 
