Ik kan niet dansen, ik kan niet zingen – dan moet ik toch op zijn minst een goede nasi kuning in elkaar kunnen draaien?

Om vijf voor tien hak ik de knoop door. Ik, al 20 jaar verstokt Apple-adept, stap over op een ‘gewone’ PC. Ik ga namelijk spraakgestuurd werken, en dat kan alleen op Windows.

“Hè getver,” moppert de kleuter, “hij gaat open.” Daar staan we dan, aan het eind van een toch al dodelijk vermoeiende donderdag, in de stromende regen voor een inderdaad tergend traag opengaande brug.

“Knip deze hele kant maar kort,” zei ze kordaat tegen de kapper.

Vroeger? Vroeger was gratis stallen de hel. De gratis fietsenstallingen op het station waren koud, nat en donker. Er was nooit plaats – want het stond altijd vol scheefgetrapte stadsbarrels. Bovendien lag de grond er standaard bezaaid met kapotte lichtjes, verscheurde zadeldekjes en doormiddengeknipte schakelkettingen.

03:53 knippert het lampje van mijn wekker – slaapdronken reken ik uit dat ik dan al een uur wakker lig te zijn.

Content is king. Ken je die uitdrukking? Dat geldt niet alleen voor online winkels, maar ook voor offline winkels.

‘Lek vinger, lek doum!’ staat er op mijn tuutsje. En dat is precies wat ik doe: ik lik, nu al voor de derde keer, mijn vinger en duim af. Die zitten namelijk onder de Belgische frietsaus: lekker.

Leek ik maar wat meer op Leonardo Davinci. Vooruit, die baard kan me gestolen worden, maar ’s mans slaapritme was jaloersmakend.