Druk is ze.
Eigenlijk iets té druk.
Haar leven is vol.
Met mensen, met indrukken, met emoties, met regels, met geboden, en vooral met ontdekkingen.
Iedere dag weer nieuwe ontdekkingen.
Een vogel is niet zomaar een vogel, maar een mus, een ekster, een kraai of, heel soms, een reiger.
Auto’s moeten op de weg, en fietsen ook, maar zij moet op de stoep.
Papa heet niet alleen papa, maar ook JanJaap.
Hij is een jongen.
Zij niet, zij is een meisje.
Net als mama en oma, Indy, Astrid en Talulabelle.
Een balaam heet eigenlijk een banaan en is alleen van binnen lekker.
Maar de belangrijkste ontdekking is: dat het leven langer duurt dan vandaag.
Er is ook nog morgen en gisteren.
Morgen ga je wat doen, en gisteren heb je al wat gedaan.
Sinds ze weet dat het vandaag de morgen van gisteren is, kijkt ze vooruit.
Vandaag bijvoorbeeld, is er muziekles.
Straks, als het licht is.
Nu is het nog donker.
Jammer, want muziekles is leuk en straks duurt altijd nog zo lang.
Even denken, wat nog meer?
Er is ook nog gisteren.
Gisteren heeft ze Bert&Ernie-koekjes gegeten.
Gisteren heeft ze buitengespeeld.
En gisteren is ze naar de opvang geweest.
Dus vandaag hoeft dat niet.
De opvang is okee.
Lieve juffen en lekker veel speelgoed.
Maar ja, al die anderen, he?
Ze komen en ze gaan maar.
Haar leven in en uit.
Of ze er nou zin in heeft of niet.
Sommigen zijn lief, anderen zijn stom.
Maar ook tegen de stommen moet ze lief doen.
Dus niet slaan en ook niet schreeuwen.
Duwen niet, schoppen niet.
Haartjes en oren: afblijven.
Als je wat wilt, dan moet je het vragen.
En om iets te kunnen vragen, moet je goed kunnen praten.
Maar zij komt vaak niet uit haar woorden.
Of degene met wie ze praat, luistert maar half.
Krijgt ze de blokken in haar handen gedrukt, in plaats van de pop die ze bedoelde.
Stom.
Maar dat was gisteren.
En nu is is het vandaag.
Vandaag is er muziekles.
Niet nu.
Straks.
En straks duurt nog zo lang.
Ze is twee en dat valt niet mee.
Maar straks, straks is ze drie.
