Vroeger kon ik geen weiland vol koeien zien zonder in tranen uit te barsten.
“Kind, wat is er toch?” vroeg mijn moeder als ik weer eens luidsnikkend op de achterbank zat. Want hoewel ik wist dat het brullen werd, kon ik het niet laten: ik moest en zou naar die arme koetjes kijken. “Die arme koetjes!” blèrde ik dan. “Die liggen toch gewoon lekker in het zonnetje,” suste mijn moeder.
Maar ik wist wel beter. Al die arme koetjes zouden veranderd worden in hamburgers – niks lekker in het zonnetje. “Stom hoor, vlees eten!” riep ik. “Daar doe ik dus niet meer aan mee!”
In de loop van 30 jaar ben ik behoorlijk veranderd.
Tegenwoordig eet ik gráág koetjes – zeker als ze uit zo’n zonnig weitje komen. En het kan erger.
Want tegenwoordig eet ik dolgraag paardenvlees.
‘Zoervleis (“echt” Paardenvlees), met dikke Friete, Appelmoos & Mayonaise’ las ik op de menukaart in het Maastrichtse café. “Oh, lekker!” dacht ik, na eindeloos veel voedselschandalen. “Echt paardenvlees, van een paard dat een goed leven heeft gehad.”
Dus geen chemische rotzooi. Dus geen vaag Chinees hondenvlees. Dus geen stiekeme Poolse poezen over mijn patat.
Grappig hoe iets wat je eigenlijk vreselijk vindt, verandert in iets leuks.
Of iets vies in iets lekkers. Gewoon omdat je ouder wordt. En wijzer.
“Stom zeg, reclame!” roept de gemiddelde webwinkelier. “Daar doe ik niet aan mee!”
Maar marketing is gewoon: je klant inspireren, adviseren en helpen. Reclame is een mooie Instagram-foto, een tweet-advies of een Facebook-vraag. Reclame is een blog over jouw ambacht, of een pinboard vol serviezen die perfect bij de door jou ontworpen tafels passen.
Dus geen vervelende folders. Dus geen irritante banners. Dus geen genante twitterspam.
“Oh,” hoop ik dat jij nu denkt. “Reclame kan dus ook leuk zijn.”
Want reclame is, net als een hamburger, eigenlijk alleen lekker als ‘ie vrij is van vage beloftes en kunstmatig opgepompte praatjes.
Dus doe die van mij maar medium. En doe bij die dikke friete maar een flinke dot extra mayo, graag.
