Vorige week was het, bijna, zover. Vorige week beledigde ik, bijna, mijn eerste ambtenaar in functie. Want vorige week stond ik op het stadhuis om een nieuw paspoort aan te vragen.
Ik had mij met moeite van mijn kilometerslange to do lijst losgerukt om, snel-snel, een paspoort te regelen.
Dat moest echt die dag, anders zou ik niet op vakantie kunnen.
De vorige aanvraag was mislukt omdat er iets mis was met mijn formulier. Dit was echt mijn allerlaatste kans.
“Mmm… Nou…” begon de betreffende beambte, veilig vanachter haar balie.
“Tja. Uhm, nou, uw fórmulier is dit keer goed. Maar uw pasfoto…Mmm… Even met mijn collegaatje overleggen, hoor.” En weg was ze. Slim, want in mijn hoofd begonnen al iets te rafelen.
“Rustig,” sprak ik mezelf streng toe. “Kalm blijven. Het komt vast goed. Ze is vast zo terug.” En zie, daar was mijn ambtenaar alweer, met in haar kielzog het collegaatje. Samen bogen ze zich over mijn foto. “Mmmm…” deed het collegaatje omineus.
“Nou kijk, mevrouw,” begon ze. “Het zit zo: uw hoofd is te groot.”
Om haar woorden kracht bij te zetten pakte ze een lineaal en een officieel uitziend kartonnetje en liet zien dat ik, inclusief haar en bril, van geen kant in het voor pasfoto’s bestemde kader paste.
“Ja, maar,” begon ik zo beleefd mogelijk.
“Ja, maar vorige keer was er iets mis met mijn formulier, en toen is er niets over foto gezegd.”
Blanco keken ze me aan.
“Ja, maar,” vervolgde ik mijn monoloog, “ik móet echt vandaag dat paspoort aanvragen, want ik moet over 3 weken op vakantie.”
Ze gaven geen sjoege. Ik voelde de tranen al prikken.
“Ja, maar…” siste ik, “dan hadden jullie dat maar eerder moeten zeggen. Ik móet nu mijn paspoort!”
“Tja,” deden ze nu tegelijk, en ze deinsden terug.
Er viel een pijnlijke stilte die ik, bijna, vulde met een paar lelijke woorden.
“Wacht,” bedacht het collegaatje, precies op tijd, “ik roep de chef er even bij. Wacht u maar even hier.”
Terwijl mijn voeten braaf bleven staan, sloeg mijn te grote hoofd op hol.
Hij rende naar het station, zocht het pasfotohokje, ging op de kruk zitten, bleek geen kleingeld bij zich te hebben, rende het pasfotohokje weer uit, kocht een veel te kleine tube tandpasta voor veel te veel geld, smeekte de cassière om vijf losse euro’s als wisselgeld, rende terug naar het pasfotohokje, waar net een enorme groep tieners giechelend en tergend langzaam één voor één op de kruk plaatsnam, vloekte, nam de trein naar een ander station, rende het…
“Mevrouw?” vroeg het collegaatje.
Het bleek dus gewoon te mógen; mijn te grote hoofd paste, met een beetje passen en meten, nog net binnen het kader.
Op van de stress van alle net-niet-rampzalige ontwikkelingen stapte ik naar buiten – bijna tegen een stoffig bestelbusje aan.
‘Pasfoto nodig?’ stond er in geruststellend grote letters op.
Op nog geen 50 meter afstand bleek zich een gecertificeerde pasfotostudio te bevinden, waar ze, voor vijf euro, een pasfoto konden maken die niet alleen direct klaar was, maar die ook gegarandeerd goedgekeurd zou worden door de loketbeambtes die ik net gedag had gezegd.
Dát is nou toegevoegde waarde.
Een simpel bestelbusje op precies op de goede plek, pal in het zicht van potentiële klanten die op dat moment heel veel behoefte hebben aan een gegarandeerd goedgekeurde pasfoto.
