Ik vind mezelf een meegaand type; iets té meegaand, zelfs. Vreemd genoeg zien anderen dat soms heel anders. Dat komt (denk ik, maar ik zit hier ook maar wat tegen mezelf aan te praten) omdat ik best een grote bek heb.
Hoe onzekerder ik me ergens over voel, hoe bijdehandter ik me ga gedragen. Daarmee vestig de aandacht op iets wat er verder niet toe doet en probeer ik op een ander spoor mijn gedachten over het moeilijke (mogelijk conflictveroorzakende) onderwerp vorm te geven. Doodvermoeiend natuurlijk – maar het werkt wel: ik kan vaak zonder een conflict een potentieel vervelend gesprek tot een ‘goed’ einde brengen. Tja.
Ik ben behoorlijk conflictvermijdend.
Of nou ja: mijn hoofd is conflictvermijdend.
Mijn lijf – niet zozeer.
Mijn voeten ligt dwars – terwijl ik dol ben op wandelen en het liefst te voet Rotterdam doorkruis.
Mijn polsen liggen dwars – terwijl ik dolgraag hele dagen zou willen kunnen typen.
Nog een stuk of 10 gewrichten liggen dwars; allemaal beginnen ze na een lichte inspanning al te klagen. En als ik niet luister, dan gooien ze er gewoon het bijltje bij neer.
Ze zouden wel iets meer een voorbeeld mogen nemen aan mijn hoofd, die gewrichten van mij. Ik vind het al best lang duren allemaal.