In Denemarken was ik, op vakantie met een vriendin.
Ik zat nog op de kunstacademie en was net terug van een jaar backpacken door Australië, zij had een bijbaantje ergens en deed allerlei projecten. We hadden geen cent te makken.
Volwassen (zij) en bereisd (ik) als we waren wilden we toch wat van de wereld zien, en dus kochten we een kaartje naar Denemarken. Met een tentje in onze rugzakken stapten we aan boord van de allergoedkoopste bus die we konden vinden.
Dat was geen goed idee.
In al mijn globetrotterbravoure was ik vergeten dat ik ernstig wagenziektelijder was.
Dat ik al niet met de bus van Beusichem naar Tiel kon, zonder in Buren uit te moeten stappen om te voorkomen dat ik de streekbus onder zou kotsen.
Dus van Den Haag naar Kopenhagen, in een bus vol zweterige volwassenen, met een dysfunctionele airconditioning en een piepklein, snel-verstoptrakend toiletje?
Ik zei al: geen goed idee.
Ook het kamperen pakte minder rooskleurig uit dan gedacht.
Bivakkeren in een gammel-opgezet tentje is leuk in Australië, waar het bijna nooit regent en waar jij, je tent en je volledige kampeeruitrusting dankzij de bijna altijd parate zon binnen no time droog zijn als het een keertje wél geregend heeft.
Bivakkeren in een gammel-opgezet tentje in regenachtig Denemarken, waar de zon zich onze hele vakantie niet liet zien, was toch een heel ander verhaal.
We waren zonder noemenswaardige kampeeruitrusting vertrokken, want ach – wat heb je nou eigenlijk echt nodig, toch?
Maar we sloegen ons er dapper doorheen.
We MacGyverden er op los.
We verlichtten onze boeken met waxinelichtjes.
We kookten in goor-aangekoekte campingkeukens, waar we onze potten witte-bonen-in-tomatensaus in teiltjes heet water probeerden op te warmen.
We leefden op lauwe bonen en oud brood.
We vulden onze dagen met bakkeleien over wat we zouden gaan doen, het bestuderen van aanbiedingen in de supermarkt en het omrekenen van Deense kronen naar euro’s.
Lekker shoppen in leuke designwinkeltjes? Geen geld voor.
Fijn eten in hippe restaurantjes? Geen geld voor.
Nope.
Wij zaten eindeloze uren in cafeetjes, op één thee en een, stiekem van onder de tafel opgegeten, reep cheap ass chocola.
Want één glas thee was betaalbaar.
Met één zo’n glas thee kon heel lang doen, lekker binnen in dat warme cafeetje.
Bovendien: met onze schetsboekjes en spiegelreflexcamera’s op tafel, tussen onze glazen thee, kregen we precies die bohemian look die we graag wilden.
Die thee redde ons, en onze tot mislukken gedoemde vakantie.
Het was geen gewone thee, nee.
Het was Early Greyly.
Of nou ja, zo noemde de wat onnozele, maar wel ontstellend knappe Deense Antonio Banderas-ober onze mokken Earl Grey-thee.
Early Greyly.
Toen we hem drie keer hadden gevraagd de theenaam te herhalen, en eindelijk begrepen dat hij toch echt Earl Grey bedoelde, verloren we onze artistiekerige coolness.
Slap van de lach hingen we over het Kopenhaagse tafeltje, tussen onze verantwoordde schetsboekjes, almaar Early Greyly roepend.
Antonio Banderas droop af.
Klagen tegen een collega over die twee onbeschofte Nederlandse meiden, die hem, toch de grootste hunk van het café, ongegeneerd uit zaten te lachen.
En zaten ze niet ook stiekem zelfmeegebrachte chocola te eten?
Als blikken konden doden, waren onze levens geëindigd in een schattig Deens cafeetje.
Early Greyly, oftewel: Earl Grey, is nog steeds mijn lievelingsthee.
Ik drink ‘m ’s ochtends om half zes, als ik mijn werkdag begint.
En ik drink ‘m ’s avonds om negen uur, als ik me voorbereid op de nacht, met een flinke scheut melk en een lepel honing. En dan denk ik altijd, zonder mankeren, terug aan die knappe ober en zijn Early Greyly.
Een glas Earl Grey-thee werkt als een dampende mini-tijdmachine, naar een periode waarin het leven misschien niet heel veel makkelijker was, maar wel een stuk overzichtelijker***.
