Ik voel me geen onderdeel van de lucky few – terwijl ik dat wél ben. Wereldwijd bezien in ieder geval: wij Nederlanders zijn zeer geprivilegieerd waar het de klimaatcrisis betreft. Want hoewel deze door ons, consumerende westerlingen en de multinationals die ons faciliteren, wordt veroorzaakt, worden onze levens niet op dezelfde manier bedreigd als de levens in het mondiale zuiden. Sterker: wij zijn daar blind voor.
Tussen 2008 en 2018 moesten 20 miljoen mensen hun huizen verlaten door klimaatgerelateerde rampen als droogte, bosbranden en orkanen. En inmiddels zijn we alweer drie jaar van uiteenlopende klimaatcrises verder.
Maar nee, wij Nederlanders – en ja, daar reken ik mijzelf, want wit van binnen, ook toe – vechten niet voor het redden van levens nú; wij praten over het veiligstellen van de planeet voor toekómstige generaties. Daarbij hebben we de luxe te kunnen praten over korter douchen, minder vlees eten en meer zonnepanelen leggen.
Deze ongelijkheid noemen we klimaatracisme. En daar doen we allemaal aan mee. Lees meer