Brieven

Over onderhandelen

cup of ambition

Lieve meisjes van me,

In een café zaten we, vier vriendinnen, klagend over onze soms té drukke levens.
“Maar jij hebt wel erg veel geluk met je man,” verzuchtte er één, “Hij doet meer dan zijn deel.”
En dat klopt.

Als je uitgaat van ‘eerlijk delen’, doet papa meer in het huishouden dan ik.
Papa zorgt ervoor dat het huis schoon is, dat jullie op tijd uit bed komen, dat jullie goed gevoed, gepoetst en gekleed op school verschijnen. Papa zorgt er voor dat jullie, voorgelezen en in frisse pyamaatjes, weer naar bed gaan.
Papa is, ik zeg het eerlijk, mijn prins op het witte paard.
Een prins die gelooft in eerlijk delen.

Want wat doet mama als papa jullie voedt, poetst en voorleest?
Als hij stofzuigt, dweilt, boodschappen doet en maaltijden voor de hele week kookt?
Mama is aan het werk.

Ik sta om half zes op en werk tot het ontbijt op tafel staat.
Dan kam ik haartjes, maak ik staartjes en zwaai jullie uit.
Zodra de deur achter jullie dichtvalt, kruip ik achter de computer om nog zes en een half uur te werken voor ik jullie uit school haal.

Is dat geluk?
Nee.
Dat is vooral een kwestie van keihard werken – en van onderhandelen.
Want papa en ik, wij onderhandelen ons een hoedje.
Wekelijks over de praktische gang van zaken: wie koopt de verjaarscadeautjes, wie begeleidt Sinterklaas op school en wie kamt luizen?
En een paar keer per jaar over de grote dingen: doe jij nog wat je leuk vindt? Wil je iets veranderen? En zo ja: hoe kan ik je daarbij helpen?
Geld en tijd gaan, iedere keer weer, op een grote hoop – wie het nodig heeft, kan het krijgen.
Zo werken wij samen aan elkaars onafhankelijkheid.

Romantisch, al die onderhandelingen?
Mwah.
Broodnodig?
Dat wel, ja.
Want raden wat jij nodig hebt, terwijl je dat zelf misschien nog niet eens weet, kan zelfs de slimste prins op het witte paard niet.
En wie niet weet wat ze wil, zit uiteindelijk zelf met de gebakken peren.

Dit is dus wat ik jullie toewens: dat je weet wat je wil.
Dat je durft te dromen – zo groot als je maar kunt.
Dat je doelen durft te stellen – ook als ze onrealistisch lijken.
En dat je daarover onderhandelt.
Met het hart op de tong en, als dat nodig is, het mes op tafel.

Word zo groot als je wilt en kunt, meisjes.
Klaag als je wilt, geef als je kunt, vraag als het nodig is.

Liefs, mama

Comments

comments

In categorie: Brieven

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!