Kinderen zijn hinderen – ik hoor het al vanaf mijn vierde.
Alleen al dat voeden, wassen en kleden: tijdrovend.
Om nog maar te zwijgen van het opvoeden, de bakfiets-taxi-diensten naar school/vriendinnetjes/zwemles en het verantwoord bezighouden (lees: zonder gebruik van een beeldscherm en zich bij voorkeur afspelend in de frisse buitenlucht of met heel veel verf en nog-dagen-na-dato opstuivend glitterconfetti).
Maar goed, je doet je best en het lukt je wonderwel om bovenstaande taken redelijk te combineren met twee bedrijven (ik spreek even voor mezelf), een nog-steeds-niet-af klushuis en een bijna-fulltime werkende man. Je komt zelfs nog enigszins toe aan opruimen, zodat het vanaf een uur of acht ‘s avonds niet meer voelt alsof je een kinderdagverblijf runt en je je eigen leven min of meer kunt oppakken.
Dus daar zit je dan, in je opgeruimde huis, lekker op de bank DWDD te kijken.
Of, doe eens gek, een onnavolgbaar-gecompliceerde aflevering van Desperate Housewives.
Je krabt eens op je hoofd.
Neemt een slok thee.
Krabt nog eens op je hoofd. En nog eens. En nog eens.
Langzaam maar zeker realiseer je je dat je al vijf minuten zit te krabbelen.
En doemt het ramp-scenario op. In volle glorie.
Luizen.
Na een onrustige nacht met heel veel gekriebel, trommel je het kroost al om 6 uur uit bed.
Nee, geen boterham. Ook geen kopje thee, nee.
We gaan eerst luizenkammen, jongens.
‘Stilzitten… ja… wat zeg ik nou? Stilzitten!’ Je trekt de Nisska-kam door het natte kleuterhaar en jawel hoor, daar zal je het hebben.
Een luis. Een kleintje, maar desalnietemin: een luis.
Het ergste van luizen vind ik niet de jeuk, maar de hoeveelheid werk die zo’n zespotige mini met zich meebrengt.
Alles-maar-dan-ook-alles wassen.
Jassen. Mutsen. Broeken. Dassen. Etcetera.
Op 60 graden, minimaal.
De dingen die niet zo heet gewassen mogen worden, leg je in vriezer.
Die je uiteraard net tot de nok had gevuld met biologische doperwten, homemade snert en stamppot.
Waardoor er nog wekenlang een rij tassen naast de vriezer staat met knuffels, kussenhoezen en kleren die wachten op een plekje in éé van de zeven lades.
En je, om die tas maar snel leeg te krijgen, elke dag snert of stamppot eet.
Goed.
Okee.
Met een beetje mazzel ben je er met drie dagen fulltime sorteren/wassen/drogen/vouwen doorheen.
Maar daarmee ben je er nog niet, want er moet ook gekamd worden.
We nemen het zekere voor het onzekere, en kammen tweemaal daags, gedurende twee weken, twee kinderhoofden en twee volwassen hoofden haar-voor-haar na.
Afijn.
Na twee weken ligt dat nog-steeds-niet-affe, tot wasserette-achtige-crèche-getransformeerd, klushuis vol wasgoed, lege dozen diepvries-erwten en bergen speelgoed. Want aan opruimen was je uiteraard niet toegekomen.
Ja ja.
Kinderen zijn hinderen.
Mijn moeder heeft altijd gelijk.
