Van die dikke, witte watten.
Niet alleen buiten op straat, maar vooral ook binnen, in mijn hoofd.
Er is nog een berg-dingen-te-doen, maar ik kan ‘m nergens vinden, die berg.
Bedolven onder de dikke, witte watten.
Het ziet er bedrieglijk idyllisch uit, als het park na de eerste dag sneeuw.
Alles maagdelijk wit, met af en toe een sneeuwpop.
Uitgelaten kinderen op sleetjes, ouders met warme chocomel en gesuikerde appeltjes rond een vuurkorf, gitaar erbij ‚ het leven gaat langzaam, op zo’n dag, en dat is heerlijk.
Maar dan de dag erna: er is gestrooid, de straat is één grote grijze drab.
Honden worden uitgelaten en voorzien de sneeuw van gele en bruine plekken.
De kinderwagen loopt om de haverklap vast in omgevallen sneeuwpoppen, auto’s schuiven stuurloos door de straten en de NS geeft een negatief reisadvies.
Het leven gaat langzaam, de dag na de eerste sneeuw. Tergend langzaam.
De almaar vallende sneeuw dekt gele en bruine plekken keurig af met een wit poederlaagje, maar je weet – daaronder liggen de drollen. Te wachten op mijn snowboots met lekker diep profiel.
Zo is het nu dus ook in mijn hoofd.
Het lijkt er zo leeg en schoon, maar ondertussen.
Gedachten komen op en schuiven, voor ik het in de gaten heb, buiten beeld.
Plannen zitten vast in de grijze drab.
Ideeën verdwijnen meedogenloos onder het witte poederlaagje.
De berg-dingen-te-doen wordt, onzichtbaar weliswaar, almaar hoger. Ik wil ‘m dolgraag wegwerken, maar het lukt me gewoon niet.
En ik vind het niet eens heel erg.
Want buiten ligt dus sneeuw. Mooi wit.
En ja, ik weet wat eronder ligt, maar ik waag het erop.
Snowboots aan en hup, het park in, sneeuwpoppen maken.
Voor de dooi inzet en het leven weer op gang komt.
