Géén idee.

Ik bedoel: ze worden begeleid door een fanfare die met veel bombarie een opzwepende versie van No Limit ten gehore brengt en bovendien begeleid door een stoet verkeersregeleaars in fluoriserend-oranje hesjes.

Soms heb ik dat – zo’n soephoofd.
Momenten waarop ik in een soort parallel universum leef.

Dat zijn de momenten waarop ik…

… mijn portemonnee in mijn verder lege boodschappenmandje laat liggen – en de winkel uitloop.
… mijn fiets vastzet aan die van de buurvrouw – en voor drie dagen uit logeren ga.
… op precies de afgesproken tijd op iemand sta te wachten – op een totaal andere dan afgesproken plaats.
… mijn telefoon op de rand van het wasbeertjesverblijf leg, vaag denk: “Mmm. Da’s misschien niet zo handig”, een plons hoor – en vervolgens lijdzaam moet toezien hoe een uit de kluiten gewassen wasbeer mijn telefoon uit het water hengelt om eens lekker aan te knagen.
… denk: “Ik ben eigenlijk al heel lang niets meer kwijtgeraakt!”  – en prompt mijn tas, met gloednieuwe camera en welgevulde portemonnee in de trein naar Enschede laat liggen.

Vroeger schaamde ik me ervoor.

Blufte ik me door mijn vergeetachtigheden heen.
Deed ik alsof ik altijd precies wist waar de ander het over had.
En dat ik dat net van plan was, om midden op een druk kruispunt eens op een zwerm majorettes in te fietsen.

Tegenwoordig koester ik mijn soephoofd.

Want in de sleur die het gezinsleven noodgedwongen met zich meebrengt, vind ik mezelf graag eens onverwachts terug in een wasberenverzorgershok. Ga ik op kerstavond met alle liefde op bedevaart langs alle 17 stations op de lijn Utrecht-Enschede. Schrik ik verheugd op uit mijn dagdroom, tenmidden van een wolk majorettes.

Mijn soephoofd brengt net dat beetje pit in mijn door rust, reinheid en regelmaat gestuurde moederleven. En dat is heel niet erg, zo op zijn tijd.