Op zoek naar een simpeler leven stuit ik, onvermijdelijk natuurlijk, op blogs. Blogs die voorschrijven hoe dat nou moet, simpeler leven. Met inspirerende quotes en een overload aan prachtige, verstilde foto’s van theekopjes enzo.
Ik snap het wel – sterker nog: ik doe er zelf aan mee. Mijn Instagram-feed staat vol mooie (al zeg ik het zelf) plaatjes. Plaatjes waarmee ik verslag doe van mijn persoonlijke zoektocht naar dat simpelere leven.
En toch: het voelt… scheef.
Die plaatjes zijn een gevolg van mijn zoektocht – niet het eindresultaat. Ik maak ze niet om een mooi plaatje te schieten; ze ontstaan omdat ik soep kook.
Ik ben er blij om dat ze soms zo goed uitpakken, maar het heeft ook een nadeel, die mooie foto’s… Want als ik niet uitkijk, ga ik fotograferen voor de foto.
Delen om maar wat te kunnen delen; om aandacht te blijven krijgen.
Vóór ik het weet, zit ik weer op mijn schema van drie Instagrammetjes per dag – en wordt het dus weer werk.
Hetzelfde geldt voor deze serie blogberichten: ze zijn een middel – niet een doel.
En om precies die reden deel ik ze niet op Facebook of Instagram: ze hoéven niet per se gelezen te worden.
Ik schrijf ze voor mij – niet voor jou.
Ik schrijf ze om iets helder te krijgen – niet om likes te verzamelen.
En dat voelt dus scheef.
Scheef, omdat, hoe lekker de soep ook was, blijf monitoren hoeveel likes de foto ervan krijgt.
En omdat ik deze blogberichten überhaupt publiceer; ik zou ze natuurlijk ook gewoon als concept in de krochten van mijn blog kunnen laten vegeteren. Of, meer in overstemming met het oldskool idee van simpel leven: met een vulpen in een dagboek kunnen schrijven, alleen voor mezelf.
Mijn drang om mijn stapjes naar een simpel leven niet alleen vast te leggen, maar ook nog te delen, zegt natuurlijk van alles over mij. Wát het dan precies zegt – dat ga ik voorlopig nog lekker even laten liggen.
Een simpeler leven start met een leger hoofd 🙂
2 comments