Gedachten
comments 2

Een simpeler leven: likes enzo

DIanaVanEwijkNL_PlaceholderPhoto

Op zoek naar een simpeler leven stuit ik,  onvermijdelijk natuurlijk, op blogs. Blogs die voorschrijven hoe dat nou moet, simpeler leven. Met inspirerende quotes en een overload aan prachtige, verstilde foto’s van theekopjes enzo.

Ik snap het wel – sterker nog: ik doe er zelf aan mee. Mijn Instagram-feed staat vol mooie (al zeg ik het zelf) plaatjes. Plaatjes waarmee ik verslag doe van mijn persoonlijke zoektocht naar dat simpelere leven.

En toch: het voelt… scheef.

Die plaatjes zijn een gevolg van mijn zoektocht – niet het eindresultaat. Ik maak ze niet om een mooi plaatje te schieten; ze ontstaan omdat ik soep kook.

Ik ben er blij om dat ze soms zo goed uitpakken, maar het heeft ook een nadeel, die mooie foto’s… Want als ik niet uitkijk, ga ik fotograferen voor de foto.
Delen om maar wat te kunnen delen; om aandacht te blijven krijgen.
Vóór ik het weet, zit ik weer op mijn schema van drie Instagrammetjes per dag – en wordt het dus weer werk.

Hetzelfde geldt voor deze serie blogberichten: ze zijn een middel – niet een doel.

En om precies die reden deel ik ze niet op Facebook of Instagram: ze hoéven niet per se gelezen te worden.
Ik schrijf ze voor mij – niet voor jou.
Ik schrijf ze om iets helder te krijgen – niet om likes te verzamelen.

En dat voelt dus scheef.

Scheef, omdat, hoe lekker de soep ook was, blijf monitoren hoeveel likes de foto ervan krijgt.
En omdat ik deze blogberichten überhaupt publiceer; ik zou ze natuurlijk ook gewoon als concept in de krochten van mijn blog kunnen laten vegeteren. Of, meer in overstemming met het oldskool idee van simpel leven: met een vulpen in een dagboek kunnen schrijven, alleen voor mezelf.

Mijn drang om mijn stapjes naar een simpel leven niet alleen vast te leggen, maar ook nog te delen, zegt natuurlijk van alles over mij. Wát het dan precies zegt – dat ga ik voorlopig nog lekker even laten liggen.

Een simpeler leven start met een leger hoofd :-)

Comments

comments

In categorie: Gedachten

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!

2 comments

  1. Kijk Diana, dat heb jij nou prachtig weten te omschrijven! Ook ik ben een blog begonnen als een soort dagboek/naslagwerk, in eerste instantie voor mezelf en mijn directe omgeving.
    Maar ik schrijf echt geen geheimen en mocht er iemand anders geïnteresseerd zijn in mijn blogberichten dan deel ik ze op deze manier graag en is men vrij om het te lezen en eventueel een reactie achter te laten. En dat is best leuk :-) Mijn oudste vindt dat ik veel te weinig volgers heb en dat ik meer moet doen om er meer te krijgen want hij gunt mij dat zo… zo lief vind ik dat maar dat is niet mijn doel. Ik bekijk mijn statistieken ook bijna nooit maar weet dat ik inderdaad weinig tot geen volgers heb… In 1998 werd er bij mij Multiple Sclerose vastgesteld en moest ik mijn baan als vormgever opzeggen. Nu jaren later merk ik dat ik via mijn blog een manier gevonden heb om toch creatief te zijn maar zonder verdere verplichtingen en dat voelt goed :-)
    Ik ben blij dat je jouw heerlijke recepten deelt met ons als lezer, dus… ga hier vooral mee door maar voel je tot niets verplicht! Liefs Marloes X

  2. Precies Marloes, dank! Ik ben als WebVedette (van WebVedettes.nl) ook op een professionele manier met bloggen bezig, en vond het in de eerste instantie lastig om dat voor mijn privé-blog niet te doen. Of vooral: moeilijk om los te laten. Ik leer dat nu stapje voor stapje.

    MS lijkt me ook heftig, zeg. Zeker als ontwerper – dan heb je toch de ingebakken behoefte om te creëren. Fijn dat je dat in je blog toch nog vindt!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *