Gisteren schreef ik een brief aan Afke.

Een brief van een meisjesmoeder aan een jongensmoeder.
Maar Afke en ik kennen elkaar al langer dan vandaag. En zelfs al langer dan gisteren. Wij kennen elkaar van ruim vóór we überhaupt moeder werden.

Afke en ik kennen elkaar al honderd jaar.

We zaten bij elkaar in de brugklas, playbackten Salt-n-Pepa op een schoolfeest en waren samen één van de eerste modellen van Alique.

Deze foto stuurde ze me vorige week toe, via Facebook:

Wat waren we toen?

Een jaar of… dertien? Veertien, hooguit?
Ik kan het me niet meer precies herinneren, maar volgens mij is deze foto gemaakt in het tekenlokaal. Door de fameuze mode-fotografe Alique, die toen nog gewoon Angelique heette en, broek met hoogwater en ruitjesbloes, bij ons in de klas zat.

Hoe dan ook: we waren prachtig.

Denk ik* nu.

Toen dacht ik er heel anders over.

Ik weet nog haarscherp hoe ontevreden we over onszelf waren.
Te dik. Te kort. Te pukkelig. Te pluisharig.
In niets leken we op Naomi Campbell (ik) of Linda Evangelista (Afke).

Verre van wauw vonden we onszelf, destijds.

Genoeg daarvan.

Ik wil niet meer naar mezelf kijken als een konijn in de koplampen.

Ik wil niet, elke ochtend als ik in de spiegel kijk, speuren naar nieuwe rimpels, rollen en kwabben.
Ik wil niet elke keer als ik een jurk pas dat ellendige gevoel alsof ik in een pashokje staat, onder TL-licht, voor een dikmaakspiegel, naast een groep 16-jarige perziknimfjes die elkaar opdragen de XXXS-versie van dat naveltopje te zoeken, omdat de XXS te groot valt.

Vanaf nu kijk ik naar mezelf met een vijfentwintigjaarlater-filter.

Ik kijk voortaan naar mezelf alsof ik 64* ben, en mijn 39-jarige ik op een oude foto tegenkom.

Wauw, wat zie ik er goed uit! 

Want al die rimpels, rollen en kwabben? Al die striemen en putten?
Al die pukkels, korsten en kraters?
Die vallen in het niets bij de rimpels, rollen, kwabben, striemen, putten, pukkels, korsten en kraters die er geheid nog bijkomen.

Een vijfentwintigjaarlater-filter, dus.

Doe je mee?

 

*) ik denk dat overigens niet alleen. Ook oudste dochter vindt de foto prachtig. Zo prachtig dat ze eigenlijk niet kan geloven dat ík dat ben. “Die linker?” vroeg ze voor de zekerheid. “Ben jíj dat, mama?”

**)

‘Als je overmorgen oud bent’ – Jules de Corte

Comments

comments