Columns
comment 1

Niet Caro Emerald

20140913-073344.jpg

“Kijk!” roept ze, twee krullerige staartjes parmantig aan weerskanten van haar peuterkoppie. “Een meisje!” Ze trekt aan haar moeders jas, wijst met zo ver mogelijk gestrekte arm naar mij en roept weer: “Een meisje!”


“Ja,” zegt de moeder zuinig, “da’s een meisje.”
“Een meisje! Ja!” roept de peuter, blij dat ze het goed heeft gezien.
“Nou ja,” zegt haar moeder nu, “Eigenlijk is dat al bijna een mevrouw.”

Blij ben ik met het peutertje – en zelfs met haar moeder.
Want ik voel me even helemaal geen meisje.
Laat staan een mevrouw.
Ik stap namelijk net de kapsalon uit, waar een kauwgomkauwende kapster mijn haar heeft geknipt zoals ik vermoed dat haar schaamstreek eruitziet: kaal aan de zijkanten, met een keurig kuifje in het midden.
Jongenshaar.

Een uurtje eerder had ik haar om een fifties-kapsel gevraagd.
Iets met zo’n vetkuif, nonchalante gin-tonic in een jazz-club, Caro Emerald. Dát.
Maar ik zat bij een €16,50-kapper.
En die €16,50-kapper schoor de zijkanten weg, op standje drie. En de achterkant meteen ook maar. De bovenkant is met veel geschuim, geföhn, getoupeer en gepoeder tot een semi-lok gekneed, die vervolgens met vier liter haarlak is gefixeerd.
In niets lijk ik op Caro Emarald.

Ach, nog zes weken – dan zie ik er weer uit als een gewone mevrouw, met een praktisch kort kapsel.
Tot die tijd ben ik Pietje Bell met een landingsbaan op mijn hoofd.
Doe mij maar een driedubbele gin-tonic, please.

Comments

comments

In categorie: Columns

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!

1 comment

  1. Pingback: Seksuele intimidatie op straat - zo voed ik mijn meisjes op

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *