Zondagochtend op de schaatsbaan.
Op het ijs krioelen een stuk of honderd kinderen; sommigen schuifelend achter een knaloranje stoeltje, anderen zwierig achtjes draaiend.
Ik sta al een poosje te piekeren hoe ik aan zo’n knaloranje schaatsstoeltje kom.
Er zijn er maar een stuk of 15 – en ze zijn nogal populair.
De kleintjes blijven er mee overeind, de groten scheuren er mee over het ijs.
Halleluja!
Aan de andere kant van de baan staat ineens, vanuit het niets, een leeg stoeltje.
Ik schat de afstand in, zie er al een jongetje op af schieten en concludeer spijtig: dat ga ik nooit halen.
Jammer voor ons, fijn voor dat ventje.
“Mijnes!” schalt er over de schaatsbaan.
Vanuit de verte komt een blond mannetje aanschaatsen.
“Afblijven!” roept hij, nu nog harder. “Van mij!”
En verrek: het jongetje bij de felbegeerde stoel laat los – en druipt af.
Ik neem de bullebak die triomfantelijk met de stoel wegschaatst nog eens goed in me op.
Ik wíl hem van ganser harte een bullebak vinden, een naar ventje, een toekomstig patsertje – maar eigenlijk is het een heel gewoon jochie.
Hij weet gewoon wat hij wil en daar gaat hij voor – hoe kansloos het bij voorbaat ook leek.
En het jongetje dat opgaf?
Dat schaatste gefrustreerd weg om te klagen bij zijn moeder, viel een gat in zijn knie en werd piepend afgevoerd.
Ach, ja.
Een nuttige levensles, daar tussen al die peuters op doorlopertjes.
Wil je iets graag? Dan moet je er vol voor gaan.
Niet: bang zijn om te vallen.
Niet: je inhouden om te voorkomen dat je wellicht hier of daar een kleintje onderuit schoffelt.
Niet: vrezen om onsympathiek over te komen.
Nope.
Als je iets heel graag wil, dan ga je gewoon: volle kracht vooruit.
En denk erom: brullen, niet piepen.
Vooral als je denkt dat je kansloos bent.
