Een kort blog vandaag, want gisteren was ik op kringloopwinkel-tour.
Niet alleen, nee, met vier kringloopwinkel-matties*. Alle vier vrouw, alle vier met kinderen, alle vier met een (in ernstigheid variërende) interieurfetish. Alle ingrediënten voor knallende kringloopconflicten over wie welke vintage schat het eerst vond, liggen dus op de loer. En toch…
…en toch kunnen wij goed kringloopwinkelen samen. Omdat we alle vier een andere smaak hebben.
En omdat we alle vier voor de anderen totaal onnavolgbare voorliefdes hebben.
Zo spaart Alja Acapulco-servies en vintage lappen met uitzinnige patroontjes, Michelle retrobebloemde radiatorophangwaterverdampbakjes en Marlous marmeren wasbeertjes met droevige snuitjes. En die gun ik hen dus, stuk voor stuk, van harte.
Want wat moet ik met vintage lappen (ik heb twee linkerhanden), radiatorophangwaterverdampbakjes (mijn huis is al goed doordampt) en droevige kijkende wasbeertjes (ik heb twee kinderen die die kunst ook tot in de puntjes beheersen).
Nee, ik verzamel miskleunen.
Nooit afgeschilderde Iedereen-Kan-Schilderen-op-Nummerstillevens. Slecht ingelijste houtskoolportretjes. Een scheefgetimmerde houten Coco Chanel-fles (waarover later, in een ander blogbericht, nog veel meer.)
En dus dit bordje.
Voor dit bordje heeft iemand, tevergeefs, veel moeite gedaan.
Die iemand heeft een houten blokje op maat gezaagd, er een gleuf ingefreesd, en daar een bijna precies passend RVSplaatje bij gezocht.
Ik denk niet dat de mysterieuze Manon dat allemaal zelf gedaan heeft.
Wat Manon wél zelf gedaan heeft, is een mooie naamsticker ontwerpen.
Met een krokodil, als reminder dat ze soms wat meer haar tanden moet laten zien in een vergadering.
Verre van perfecte, overduidelijk zelfgeknutselde objecten – ik vind dat fascinerend.
Waarom heeft Manon zich al die moeite getroost voor dit naambordje? En, nog veel intrigerender: waarom ligt dat met zoveel moeite gemaakte naambordje nu voor 0,25 cent in de grabbelbak van de kringloopwinkel? Heeft ze haar baan opgezegd om haar hart te volgen – en heeft ze daarom geen naambordje meer nodig? Is het bedrijf waar ze werkte inmiddels volledig gedigitaliseerd en heeft ze tegenwoordig een touch screen name tag? Heeft ze, na jaren dubben, wellicht tóch haar naam veranderd, heet ze nu Patricia, en heeft ze alles wat haar herinnert aan haar Manon-tijd weggedaan?
Vragen, vragen, vragen.
Vragen waar ik heel even over nadenk, waar ik tien mogelijke antwoorden op formuleer, en die ik vervolgens, samen met het naambordje in kwestie, zonder wroeging in de kringloopwinkel achterlaat.
Kon je maar van alle vragen in het leven zo makkelijk weglopen.
Maar helaas, sommige zaken blijven knagen, ook als je er al tien antwoorden op hebt geformuleerd.
Sommige hete hangijzers laten zich niet terugleggen in de grabbelbak.
Met sommige vragen blijf je jaar in, jaar uit rondlopen.
Heette ik nu maar gewoon Manon.
Dan had ik aan een krokodillen-naambordje misschien ook wel genoeg gehad om orde op zaken te stellen.
En dan had ik nu misschien wel gewoon Patricia geheten.
*)
Van links naar rechts: Marlous, ik zei de gek, Alja (die deze vierpersoonsselfie maakte) en Michelle.
Effe een ch’nelle reactie hoor, hier
Ik dacht dus dat het zo’n projectje was dat je vroeger bij techniek moest maken. Net als die perspex fotolijstjes. Blokje uitzagen, uitfrezen, plaatje maken….en dan als kroon op het werk met de Dymo van de juf je naamsticker maken. Geweldig, dit soort mysteries! xx
Maak simpel en schnell een niet van echt te onderscheiden fles Chanel, dus Marlous? O my, wat heb ik een hoop figuurzaagjes stukggepingd op mijn perspex Snoopy (echt waar!) sleutelhanger… Helemaal leuk als dit de herkomst is van Manon. Zou verklaren waarom er in Alkmaar een bijna identieke is opgedoken… Manon is verhuisd!