Nieuwste berichten

Diana van Ewijk soulcollage

De onrust van (mogelijke!) verandering – over verstrijkende tijd, terugkerende lessen en een dagelijkse praktijk

Over nieuwe paden. De onrust van verandering. En hoe daar mee om te gaan. Over re-integreren dus. Want langdurig ziek zijn binnen een grote organisatie vraagt meer dan ik dacht. Hoe doe ik dat, duurzaam terug stappen in het werkende leven?

Ik ben ambtenaar bij een grote gemeente. Ik ben langer dan een jaar ziek geweest. En dat brengt het één en ander met zich mee.

Re-integreren binnen een grote organisatie

Voorop gesteld: ik vind mijn werk ontzettend leuk. Dus ik werk met veel liefde aan terugkeren in mijn eigen functie. Maar dat gaat niet zomaar.

Terug gaan naar je werk betekent binnen mijn organisatie vooral: risicovermijding. En daartoe moet ik heel veel mensen spreken.

Lieve en goedbedoelende mensen die stuk voor stuk de situatie waar ik in zit op hun eigen manier aan mij uitleggen. Elk met hun eigen (vaak onnavolgbare) jargon.

Het betekent ook heel veel processtappen doorlopen, want op de achtergrond kijkt het UWV mee. En dus is er een dossier, waarin wordt gerekend in weeknummers sinds de datum dat ik uitviel. Waarin het gaat over de Wet Verbetering Poortwachter. Waarin wordt gesproken over dingen als sancties.

En betekent ook: verplicht oriënteren op ander werk. Ander werk dus dan ik tot voor ik uitviel met heel veel plezier deed. Het werk waarin ik dus aan het terugkeren ben. Dat heet Spoor 1: ander werk binnen de organisatie.

Dan is er nog Spoor 2. Oriënteren op werk buiten de organisatie. Heel ander werk, op een heel andere plek. Verplicht ook. Want: Wet Verbetering Poortwachter.

En dat blijkt wat met me te doen. Het volgend van die twee sporen náást het reïntegreren in mijn eigen functie. Energie te vragen. Een investering in tijd, dat ook.

Uitdaging

Spoor 1 en 2 nodigen mij dus uit om stappen te zetten richting iets heel anders dan ik nu doe.

En vrij strakke stappen ook. Want onder het Spoor 1 en Spoor 2-traject liggen vastgelegde processtappen. Waar je aan moet voldoen. Onder dreiging van allerlei juridische termen. Het woord ‘sanctie’ valt geregeld.

Dat vraagt dus om inlezen. Me goed informeren. Snappen wat het systeem nodig heeft om mij te ‘vertrouwen’. Voor het geval de dingen echt mis lopen. Wat ik niet verwacht, maar waar ik dankzij dit proces toch weer meer aan moet denken.

Zinvol bijdragen aan verandering ten goede

De leukere kant van dit proces is: ik moet/mag me dus oriënteren op heel ander werk. In een heel andere sector. Waar zou ik nog meer goed in zijn, dan in communicatie?

Toevallig* had ik daar al beelden bij. Want: een half jaar thuisgezeten. Geregeerd door angst, waardoor ik niet meer goed naar buiten durfde. Bij mij bracht dat de wens me te ontwikkelen – binnen de mogelijkheden die ik wél had. Online.

Het bracht ook een heleboel tijd om na te denken. Om na te vóelen. Zit ik inderdaad nog op de juiste plek? Draag ik, in mijn huidige functie, nog zinvol bij aan verandering ten goede? Zou ik dat op een andere plek, met ander werk, ook kunnen doen?

Daaronder de vraag: kán ik mijn huidige functie nog wel doen? Is er in mijn leven niet te veel veranderd? Moet (mag) ik misschien naar een ander tempo overschakelen? Zodat ik meer ruimte creëer voor mijn thuissituatie? Die, hoe je het ook wendt of keert, óók tijd en energie blijft vragen.

Ik mediteerde. Deed lichaamswerk. Maakte stapels tekeningen. Duidde die ook, samen met mijn studiegenoten. Ik las me vijftig slagen in de rondte. Boeken, artikelen, essays, memoires.

En ik kwam tot de conclusie: ja, in mijn huidige functie draag ik zeker nog bij aan verandering ten goede. Ik geloof in het werk dat ik verzet binnen de organisatie waar ik voor werk. Dat is nodig. En dat is nuttig.

Tegelijkertijd had ik in het proces met onze dochter gezien hoeveel verschil één docent kan maken. Wat echt kijken naar een mens, zien wat voor soort begeleiding dat mens nodig heeft én bereid zijn om de regels van een schijnbaar onbuigzaam systeem te buigen, vanuit vertrouwen – dat was een enorme bron van inspiratie.

Ambtenaar wordt juf?

Zover ben ik nog lang niet. Want ik vind mijn huidige werk ook zeer zinvol. Ik vind de mensen met wie ik dat werk doe inspirerend. Ik ben er graag.

Ik had al wat stappen gezet, eerder speels dan doelgericht, onderzoekend: wat zou er nodig zijn om juf te worden? Welke route zou de meest logische voor mij zijn?

Afgestudeerd aan de kunstacademie, sinds een paar jaar weer aan het creëren. Me toegelegd op het individuatieproces, lees: hoe word je een heel mens? En welke rol kan kunst daarbij spelen?

Want dát kunst daar een belangrijke rol in kan spelen, dat heb ik helder. Ik begeleid elke zaterdagochtend mensen in het uiting geven aan hun intuïtieve creativiteit. En dat geeft elke keer weer zulke verrassende inzichten.

En vooral ook: ik heb in therapie mijn waarden helder gekregen. Creativiteit is er daar één van. Naast zinvol bijdragen aan verandering ten goede.

Tekenjuf in het voortgezet onderwijs

Tekendocent is dus idee 1. Elke dag bezig met kunst, en daarmee jonge mensen begeleiden in hun ontwikkeling.

Ik liep mee met de deeltijdstudenten aan de WdKA, zag hoe leuk dat was, deed toelatingsexamen en werd aangenomen. In september zou ik kunnen starten.

… of juf op de Vrije School?

Tegelijkertijd kwam de Vrije school PABO op mijn pad. Heel warme herinneringen aan de weken dat ik op een vrije school in Australië vrijwilligerswerk deed.

Ook een type onderwijs waarin rituelen en kunst centraal staan. Waarin holistisch wordt gekeken naar jonge mensen. Jonge mensen op allerlei manieren worden gestimuleerd zichzelf te ontwikkelen. En als zichzelf aanwezig te zijn in de wereld.

Twee fantastische opties. In elkaars verlengde, maar toch ook heel anders.

En ook: geen idee of ik dat überhaupt kan. Voor de klas staan. In die zin beide dus ook spannend.

Als competent twijfelaar valt hier meer dan voldoende te twijfelen ????

Terug naar Spoor 2

En dat is dan weer mooi aan het Spoor 2 traject. Daarbinnen móet ik dit onderzoeken. Werken aan een elevator pitch. Aan een resumé. Een CV.

Netwerkgesprekken voeren om deze paden te onderzoeken. Uitzoeken hóe dan, een tweejarige deeltijdopleiding. Of toch een zij-instroomtraject. Wat betekent dat financieel? Ik moet sollicatiebrieven schrijven. En misschien wel op gesprek. Superspannend allemaal.

Verschillende scenario’s openhouden

Alles bij elkaar betekent dit dus dat ik een stuk of vier opties aan het onderzoeken ben. Waarvan ik één pad al aan het bewandelen ben. En de rest er dus naast komt.

Ik merk dat dat effect heeft op de re-integratie Die verloopt minder voortvarend dan ik van mezelf had verwacht. Dat geeft ongemak. En daar heb ik me toe te verhouden. Leerzaam. Groeizaam. En ook: energievragend.

Hoe houd ik mijn zielenrust?

Midden in al deze zwevende informatie en opties kwam de meditatieweek van het Zencentrum Zuid op mijn pad. Elke dag van 6:30 tot 7:40 verstillen en vertragen – prachtig.

Ik zat me al in te schrijven, tot ik iets voelde bewegen in mijn buik. Weerstand. Op zo vroeg in de ochtend mijn huis uit moeten. En daarna doorrrr naar kantoor. En ík realiseerde me iets.

Intuïtieve creativiteit: een dagelijkse praktijk

Ik héb al een dagelijkse praktijk. Elke dag een uur vertragen, met intuïtieve creativiteit als ankerpunt. Daar begeleid ik nota bene sessies in, elke zaterdag ochtend. Dus waaróm doe ik dat niet elke ochtend van 6 tot 7? In ieder geval deze week. Zo gezegd zo gedaan.

6 AM SoulCollage – op het ritme van de maan

Ik stond elke dag om 6 uur op, ging aan mijn bureau zitten en maakte #SoulCollage®️ -kaarten. Drie zelfs, op vrijdag. In totaal 7. De kaarten zijn gemaakt in de fase van de Wassende Maan. En toevallig genoeg geven deze kaarten een prachtige bespiegeling.

Intuïtie talking: zeven interne delen geven advies

SoulCollage®-kaarten vertegenwoordigen verschillende delen in jou. Zoals bij Voice Dialogue, ACT Therapie en vooral zoals bij IFS. Hier lees je daar meer over. Door die delen op een kaart te zetten, creëer je een bepaalde afstand. En kun je dus met jouw eigen delen in gesprek. Heel fijn bij een complex onderwerp als dit.

De Imker laat zien dat ik iets moois in handen heb – ik durf het alleen nog niet te vertrouwen. Ik scherm me er nog voor af. De Onbevangene toont me dat er veel kracht en rijks ligt in de ervaringen van het verleden – dat ook die pijn iets prachtigs biedt. Me een stevige basis biedt.

De Drempelwachter vertelt me dat ik me best nog even mag koesteren in de warmte en het licht van het bekende. En: dat in het donker ook veel voedzaams wacht. Ik maakte deze kaart woensdag; de dag daarvoor was pittig geweest qua situatie thuis. Dit deel geeft me rust; ik hoef niet nú iets groots of spannends te doen.

Manifestatie – dat was me wat, deze kaart ineens te zien verschijnen! Manifestatie toont me dat ik zelf wenk wat ik wens. Ze vraagt me radicaal te vertrouwen op dat wat komt – ook al ziet dat er misschien anders uit dat ik me had voorgesteld.

De Vertragende Aftaster laat me zien dat er iets heel moois zit in deze tijd van vertraging. Drie maanden heb ik om me te oriënteren op Spoor 1 en 2 enerzijds, terwijl ik ook werk aan terugkeer naar mijn eigen werk. Ik hoef het niet vandaag al te weten. Ik mág aftasten. In traagte onderzoeken.

De Competente Twijfelaar; die is me zo bekend. Zij vraagt me te begrijpen hoe waardevol deze Tussentijd is. Liefde te tonen voor de langzaamheid van dit proces. Om nieuwsgierigheid tegenover de sluimerende angst te zetten.

En tot slot Kalme Kracht. Die weet: you’ve got this. Met absolute zekerheid. Die vraagt me in het volle licht te gaan staan. Met al mijn shizzle. Al mijn emoties. Alle bagage – ja, ook die sluimerende angst. Die onzekerheid. Naast die kracht. Dat vertrouwen. Die zichtbare eigenheid.

Lang verhaal kort? Ik mag vertragen. Ik mag twijfelen. Ik mag net zo ruim onderzoeken als ik nodig acht. Ik mag mijn af en toe opvlammende angst herkennen, erkennen én vragen om in de wachtkamer te gaan zitten. Ik mag dit proces laten lopen zoals het loopt. Met mijn ogen open. In vol en radicaal vertrouwen in mijn eigen kracht.

*) toeval? Dat kun je ook definiëren als een kwestie van niet-herkende oorzaak en gevolg

Wat is dan (romantische) liefde?

Wat een vraag. Ik weet het. Ik ben verre van een expert in de Romantische Liefde. Wel heel ervaringsdeskundig, inmiddels. Want als ik iets niet snap, ga ik het onderzoeken. Liefst in verbinding, dus met een ander. Of: anderen. En laatst kreeg ik deze eye opener. Dankzij, ja echt, IFS en SoulCollage®.

Van liefde, en dan met name de romantische liefde, snap ik niet veel. Ik vind het zelfs lastig om het gevoel te ervaren. Echt te voelen. Vaker is het iets van: “Dit zal dan wel liefde zijn. Toch?”

Sinds een paar jaar onderzoek ik de romantische liefde. Met ‘iemand’. Iemand die ook beter wil begrijpen wat liefde voor hem zou kunnen zijn.

Daarbij botsen we nogal eens. Dat is ook precies waar het meest te leren valt. Ik ben nogal calvinistisch opgevoed – het telt pas als het moeilijk is, dat idee.

Lees meer
Maancyclus SoulCollage

Maancyclus en SoulCollage® (november) in ZIEL

SoulCollage® is een creatieve en intuïtieve methode waarbij je kaarten maakt die aspecten van jezelf, je doelen, en je leven weerspiegelen. Wanneer je met die kaarten in gesprek gaat, ga je dus in gesprek met jezelf. 

Door SoulCollage® in te zetten tijdens de maancyclus, kun je je meer verbinden met de energie van elke fase en die gebruiken voor zelfreflectie en persoonlijke groei.

lees hier meer over de maancyclus – het is niet zo zweverig als het misschien klinkt

Lees meer

Maancyclus en SoulCollage® – in gesprek met jezelf voor meer zelfinzicht en -liefde

De maan staat symbool voor verandering. Haar vorm verandert voortdurend, elke maand opnieuw. Hoe kun je dit natuurlijke ritme gebruiken om meer inzicht in jezelf te krijgen? In dit artikel deel ik hoe je de maancyclus en SoulCollage® kunt gebruiken om, in gesprek met jezelf, rust te vinden en te groeien als persoon.

Wanneer je jezelf beter leert kennen, kun je vanuit een liefdevoller zelf bijdragen aan onze gezamenlijke wereld. En dat is hard nodig.

Wat is de Maancyclus?

De maancyclus is de tijd die de maan nodig heeft om rond de aarde te draaien. Dit duurt ongeveer 29,5 dagen en bestaat uit acht fasen. Van nieuw naar vol en terug. Dat ritme is troostend.

De maan en haar invloed

De maan heeft invloed op ons bestaan. Dat zie je terug in, bijvoorbeeld, de getijden. De zwaartekracht van de maan trekt het water in de oceanen naar zich toe, waardoor het water op aarde steeds in beweging is. Dit zorgt voor eb en vloed: de stijging en daling van het zeewater. Dit is ook wetenschappelijk bewezen.

Niet wetenschappelijk bewezen is de invloed van de maan op de sapstroom in planten en bomen. De aantrekkingskracht van de volle maan trekt de sapstroom naar boven, richting takken en bladeren; een goed moment op te snoeien, omdat de plant beter herstelt.

Bij nieuwe maan is de sapstroom juist lager, waardoor de energie meer in de wortels blijft. Een goed moment om planten te verplaatsen. Met deze (onbewezen) kennis wordt al eeuwenlang succesvol gewerkt, bijvoorbeeld in de biologisch-dynamische landbouw.

De invloed van de maan op de mens

Wij mensen bestaan voor 70% uit water. De maan en haar cyclus spelen daardoor een rol in veel mythes en religies. De maan is god of godin, bepaalt de levensstroom in ons, beïnvloedt het karakter van mensen. Ze wordt al millennia lang aanbeden. En ze dicteert ook de tijd en het tempo van het leven op aarde. Niks hiervan is wetenschappelijk bewezen, overigens 🙂

De maan als instrument voor meer ritme in je leven

In oude religies symboliseert de maancyclus de circulaire beweging van het leven: schepping (nieuwe maan), groei (wassende maan), bloei (volle maan), verzwakking (afnemende maan) en dood (de drie maanloze nachten van donkere maan), waarna er weer een nieuwe maan (wedergeboorte) aan de hemel te zien was.

Ook als je hier niet echt in gelooft, of zelfs echt níet: de maan is er, en ze is bovendien superzichtbaar. Je kijkt ‘s nachts omhoog, en zie: daar staat ze. Elke dag net iets anders, elke maand hetzelfde. Onveranderlijk. En dat heeft iets troostends: er komt altijd een nieuwe kans.

Dat onverstoorbare ritme maakt van de maan een mooi instrument om op regelmatige tijden met jezelf in gesprek te gaan en zo meer richting te voelen in je leven. Daarmee verhoog je je zelfinzicht, en vergroot je je zelfliefde. En vanuit meer zelfliefde kun je liefdevoller bijdragen aan onze gezamenlijke wereld.

En dat in gesprek gaan met jezelf? Daarvoor is SoulCollage® een prachtige methode. (En tip: ik geef elke zaterdagochtend van 9:30 tot 10:30 een sessie in ZIEL én online, kun je het direct proberen!)

Lees meer

Expositie SchaduwCirkels

Een reis van 100 dagen, of: hoe leer je emoties te voelen in je lijf, en hoe verander je daarmee je leven? Diana van Ewijk dompelde zich onder in ongemakkelijke emoties, legde dat proces vast in SchaduwCirkels en exposeert die van 1 december 2024 tot 1 februari 2025.

Van 1 december tot 1 februari exposeert Diana van Ewijk haar SchaduwCirkels in ZIEL, de huiskamer voor welzijn, geluk en ongeluk in Rotterdam. Zowel tijdens de opening als tijdens de sluiting neemt de kunstenaar de bezoeker mee op een mini-reis naar diens eigen innerlijke landschap.

Wie: Diana van Ewijk (herstellend angsthaas, competent twijfelaar, moeder, mantelzorger, kunstenaar, praktisch idealist, ambtenaar, pleasure activist en relatieanarchist (met zijwieltjes), bijna 50). Woont in Spangen.  

Wat: een expositie van de 100 SchaduwCirkels die Diana van Ewijk maakte in de periode van 19 juni tot 19 september (ongeveer) 2024. Met een vernissage en finnissage die de bezoeker meenemen op hun eigen innerlijke reis.

Waar: in ZIEL, de huiskamer voor welzijn, geluk en ongeluk aan de Jan Kobellstraat 62a in Rotterdam.

Wanneer: van zondag 1 december 2024 tot zaterdag 1 februari 2025.

Programma:

  • 13 – 14:30 uur: Workshop Zelf SchaduwCirkels maken
  • 15 – 15:30 uur: opening expo
  • 15:30 – 17 uur: vier-het-leven-feestje

Praktisch:

  • Alles is gratis 🙂
  • Adres: Jan Kobellstraat 62a, Rotterdam
  • De workshop begint stipt om 13 uur. Inloop vanaf 12:45, dan gaan de deuren dicht.

Voel je welkom!

*) ZIEL is het huis voor welzijn, geluk én ongeluk aan de Jan Kobellstraat 62a in Rotterdam. Voel je meer dan welkom!

49! Over noodgedwongen stilstaan en… SchaduwCirkels

Het afgelopen jaar… was groot. Groot in emoties. In onmacht. In verdriet. In angst. Woede. Eenzaamheid. Teleurstelling, dat ook. Tegelijkertijd was het klein. Qua sociaal leven. Dat jaar komt langzaam tot een eind. En dat vier ik graag. Want het leverde ook veel moois op, dit jaar in de schaduw.

Vorig jaar oktober viel ik uit. Best letterlijk. Ik kon niet meer. Ik kon niet meer de deur uit. Ik kon niet meer slapen. Ik kon niet meer werken. Niet meer constructief nadenken. Ik had 8 angstaanvallen per dag, en ‘s nachts nachtmerries. Het was een zwaar jaar. Een jaar waarin ik diep in mijn eigen schaduw ben gedompeld.

Het was een jaar van vertrouwen, dat ook. Vertrouwen, zelfs op de hele diep eenzame, diep verdrietige, diep angstige momenten. Het vertrouwen in liefde. Het vertrouwen in de mensen om me heen. Dichtbij en ver weg. En het vertrouwen in m’n eigen veerkracht. In mijn eigen levenslust.

Het was een jaar waarin ik mezelf beter leerde kennen. Ik ontdekte heel mooie dingen. En ik ontdekte minder mooie delen. Maar bovenal ontdekte ik: ik ben goed zoals ik ben. Met die heel mooie, én met die minder mooie delen.

Sluitstuk (voorlopig dan)

Dit afgelopen jaar voelt als een sluitstuk op de laatste vijf jaar. Vijf jaar waarin er in mijn leven ontzettend veel gebeurd, verschoven, veranderd is. Ik verhuisde van een groot gezinsklushuis, naar een bijna-nieuwbouwappartement. Ik werd een alleenstaande moeder. Het beeld dat ik had van een gelukkig gezin kantelde ongevraagd en ongewenst. Dat was pijnlijk. En dat leidde tot nieuwe ontdekkingen.

Zo ontdekte ik de kracht van gezamenlijk ouderschap, en dat dat ook kan bestaan buiten een relatie. Misschien zelfs wel beter, in ieder geval in ons geval. Ik ontdekte dat het ontzettend belangrijk voor me is om relaties op mijn eigen manier vorm te geven. En dat ook dat nog zo makkelijk niet is.

Ik ontdekte hoe ontzettend veel behoefte ik heb om tijd met mezelf door te brengen. En tegelijkertijd: hoe eng ik dat vind. Hoe spannend. Maar ook: hoe nieuwsgierig ik ben naar mezelf.

En het allerbelangrijkste: ik leerde voelen wat ik voel. Eindelijk leerde ik het deel van mijn lichaam dat zich onder mijn kin bevindt kennen. Daar was heel wat werk voor nodig 🙂

En dat proces, waarin ik ontdekte welke emoties er allemaal in mij en aanwezig zijn, welke emoties het stuur ongevraagd (en soms zelfs onbewust) overnemen, heb ik vastgelegd. Min of meer toevallig.

Intuïtieve mandala’s, of: SchaduwCirkels

Van juni tot september schilderen/tekende intuïtieve mandala’s. Ik maakte met aquarelkrijt een cirkel, vulde die met kleuren, vloeide daar water over heen en goot vervolgens, in die nog natte verf, acrylinkt.

En in die inktvlekken, zocht ik het deel in mij, vaak het schaduwdeel (dus een onbewust deel), dat die dag sterk aanwezig was. Dat letterlijk op de kaart gezet wilde worden. Zo onderzocht ik hoe ik mijn ongemakkelijke emoties kon voelen en ervaren. Boosheid, verdriet, angst, schuld, schaamte, teleurstelling – al die emoties die je liever niet in je leven hebt.

100 dagen schaduwonderzoek – waarom?

Dat is de tijd die een dergelijke emotionele verandering vraagt, volgens mijn acupuncturist. In die 100 dagen ging ik op zoek naar een nog onbekend einde. Ik onderzocht hoe ik, dmv intuïtief tekenen, die ongemakkelijke gevoelens kon voelen én constructief uiten. Zodat ze zouden bijdragen aan een gezondere, prettige relatie met de ander – in plaats van dat ze daar afbreuk aan zouden doen.

Expositie SchaduwCirkels

Een selectie van die SchaduwCirkels exposeer ik dus binnenkort. Van 1 december 2025 tot 1 februari 2025. In ZIEL, het huis voor welzijn, geluk én ongeluk, bij mij om de hoek. Daarmee vier ik de weg die ik de afgelopen vijf jaar bewandeld

Je bent van harte uitgenodigd om het leven, inclusief al haar hobbels en bobbels, met mij mee te komen vieren. Want als ik één ding ontdekt heb, in het afgelopen jaar, dan is het hoe ontzettend belangrijk verbinding is. Contact met al die prachtige, complexe, lieve, mooie mensen om je heen.

Voel je welkom. Ik zie je graag, op 1 december, in ZIEL.