Nieuwste berichten

Bieuwr wazze, bieuwr blieuwe

Hoop in handzame stukken – over de kracht van méér versus minder en vice versa

“Ik denk dat we met man en muis vergaan, de wereld staat óf in brand óf er zijn vreselijke overstromingen…” appt mijn moeder. Inclusief onheilspellende puntjes. Exclusief hoop.

Bijna tegelijkertijd loop ik op Schiermonnikoog langs een protestbord. ‘Bieuwr wazze, bieuwr blieuwe’. Ik begrijp pas na een paar seconden wat er staat* en vind het bijna schattig. Boerenprotest op zijn allerkleinst, denk ik. Lees meer

teveel-goudzoekers-tev-weinig-padvinders

Workshop: Praten met andersdenkenden – hoe dan?

Tijdens het minifestival ‘Van denken naar doen’ van Rotterdam Circulair geef ik een gratis workshop over het voeren van ongemakkelijke gesprekken. Thema? Het klimaat. Ik, linkse klimaatdrammer, ga in gesprek met iemand die niet in gelooft in de klimaatcrisis.

Ik vind dat heel spannend. En tóch doe ik het. Omdat praten met andersdenkenden in mijn ogen de enige manier is om de crises die ons te wachten staan het hoofd te bieden. En omdat ik graag met andere mensen leer hóe dan. Lees meer

Je-kind-is-geen-medisch-experiment

Van bevroren varkenskop tot volgzaam schaap. Over het systeem en hoe we alleen samen schokbestendig zijn

Goed nieuws: in het coronadebat begint het midden zich te roeren. In dat midden ligt de basis van een nieuw systeem. Een systeem dat een beter leven borgt. Nu én in de toekomst. Een systeem dat bijdraagt aan een gezonde planeet. En een samenleving waarin we elkaar kennen. Waarin we voor elkaar zorgen – ook als we het misschien niet helemaal eens zijn met elkaar. Een samenleving die schokbestendig is.

Maar: daarvoor moeten we wél met elkaar in gesprek. Want alleen samen zijn we schokbestendig. En dat is keihard nodig. Voor de crisis nu. En voor de crises to come. Lees meer

upperclass-misfit

Geluk zit níet in een dikke auto. Over veranderbereidheid, verschillende werelden en die ene planeet

In een Haagse parkeergarage werd ik geconfronteerd met mijn innerlijke moraalridder. Ik kreeg een lift naar Rotterdam. Niet zoals ik had verwacht in een oude, afgetrapte auto – nee, in een Jaguar. Mijn opgetrokken wenkbrauw werd beantwoord met: “Dit is mijn kleine auto. En hij is elektrisch. Dus.” Ik was geïntrigeerd, besloot het gesprek aan te gaan en leerde: kijken naar waar iemand vandaan komt, zegt meer over iemands veranderbereidheid dan waar hij nu staat. 

Hoe ik überhaupt in die parkeergarage terechtkwam? Een paar weken eerder was ik bij Buitenplaats Brienenoord om meer te weten te komen over Extinction Rebellion. Ik zat er naast de enige eind-vijftiger. We keken naar alle twintig-minners, hij deelde zeer rolbevestigend zijn ideeën over hoe ze het beter zouden kunnen aanpakken, en ik dacht: “Die is hier per abuis.”  Lees meer

inzet en durf

Omarm je innerlijke (klimaat)activist 

“Dat zou ik kunnen doen ja,” beaamde de puber. “Maar daar heb ik geen motivatie voor.” Dat herinnerde me aan een misleidend eierdoosje en hoe ik daar, grofweg 27 jaar later, activist door blijk te zijn geworden. Gewoon door mijn nieuwsgierigheid te volgen. En door met iets behapbaars te beginnen.

Tweeëneenhalf decennia terug zat ik op de kunstacademie een eierdoosje met een blije kip erop te herontwerpen. Ik ontdekte: de gemiddelde Nederlandse hen scharrelt helemaal niet rond op een boerenerf, maar rolt rechtstreeks uit de broedmachine, via kuikenseksers en snavelkapmachines, naar een kooi om daar zo’n 320 eieren in anderhalf jaar tijd te leggen. Geschokt besloot ik alleen nog maar vrije-uitloop-eieren te kopen.  Lees meer

er-is-hoop-verwarring-din

Ijsklontjes en niet-overstromende glazen; of de kracht van competent twijfelen

“Klimaatverandering – dat bestaat toch helemaal niet?” zei ze terwijl ze een bolletje vanille schepte. Om daar enigszins verwilderd aan toe te voegen: “Ja, dat zegt mijn neef. Omdat een glas met ijsklontjes ook niet overstroomt, of zoiets. Maar ik snap het gewoon niet meer, begrijp je wat ik bedoel?” Hoe meer je weet, hoe meer je weet dat je niks weet, dat herontdekte ik in die Delfste ijssalon. En dat er schoonheid schuilt in competent twijfelen.

Ik had net een paar uur op een Haags kruispunt gestaan. Of eigenlijk: ik had een paar uur náást een Haags kruispunt gestaan, kijkend naar een paar honderd mensen die de boel blokkeerden om aandacht te vragen voor de klimaatcrisis. Ik was die ochtend op de fiets uit Rotterdam vertrokken, halverwege overvallen door een regenbui, in de trein gestapt met een latte in een wegwerpbeker van een door álle linkse activisten verguisde koffieketen, om via Den Haag Centraal toch op dat kruispunt te landen.  Lees meer

in a racist world we must be anti racist

De blinde vlek van korter douchen – over institutionele stilte en klimaatracisme

Ik voel me geen onderdeel van de lucky few – terwijl ik dat wél ben. Wereldwijd bezien in ieder geval: wij Nederlanders zijn zeer geprivilegieerd waar het de klimaatcrisis betreft. Want hoewel deze door ons, consumerende westerlingen en de multinationals die ons faciliteren, wordt veroorzaakt, worden onze levens niet op dezelfde manier bedreigd als de levens in het mondiale zuiden. Sterker: wij zijn daar blind voor.

Tussen 2008 en 2018 moesten 20 miljoen mensen hun huizen verlaten door klimaatgerelateerde rampen als droogte, bosbranden en orkanen. En inmiddels zijn we alweer drie jaar van uiteenlopende klimaatcrises verder.

Maar nee, wij Nederlanders  – en ja, daar reken ik mijzelf, want wit van binnen, ook toe – vechten niet voor het redden van levens nú; wij praten over het veiligstellen van de planeet voor toekómstige generaties. Daarbij hebben we de luxe te kunnen praten over korter douchen, minder vlees eten en meer zonnepanelen leggen.

Deze ongelijkheid noemen we klimaatracisme. En daar doen we allemaal aan mee. Lees meer

ask-why-klimaatcrisis-diana-van-ewijk

Streven naar een onderhoudsarm leven – over kreukvrije tuinen, Gorillas en onstoffelijke efficiency

Een onderhoudsarme vloer, keuken of tuin; het is zo populair dat het Instagramaccount van die laatste bijna 16 miljoen volgers heeft. Ik ben er daar één van: gniffelend scroll ik door foto’s van kreukvrije tuinen. Alles is afneembaar en in het ergste geval kun je de stofzuiger erbij pakken; de tuin is uiteraard voorzien van een stopcontact. Een onderhoudsarm leven – dat is het streven.

Natuurlijk zijn dit meestal rijtjeshuistuinen ergens in een buitengebied. Niet OSM, zeg maar. Nee, wij grootstedelijke Grünmenschen leggen bijvriendelijke geveltuinen aan en verbouwen onze eigen hyperlokale courgettes in vierkantemetermoestuinen. Lees meer