“Mmmpf,” zei ze, nog net hoorbaar. En: “Tsssk”, sputterde ze er nog achteraan, terwijl ze zich omdraaide om naar haar kleinkinderen te kijken. Vrij vertaald kwam het ongeveer neer op: “Jij ontaarde moeder.”
We stonden in de enorme overdekte speeltuin van Toverland, gezellig in de rij voor de koffie. Ik had net drie seconden daarvoor ontdekt dat Toverland wifi heeft – en dat heuglijke feit opgetogen met mijn moeder gedeeld.
Ze begreep mijn opwinding niet.
“Ja, maar mam,” legde ik nog naïef uit: “dat betekent dus dat ik hier kan gaan zitten werken, terwijl de kinderen lekker spelen.”
Toen het kwartje viel, viel ook de afkeuring van haar gezicht te lezen.
‘Mmmpf’, deed ze nogmaals.
En daarmee bedoelde ze: “Je hoort lekker met je kinderen mee te spelen.”*
We gingen met onze cappucino’s op het binnenterras zitten en ik keek nog eens goed om heen. Twee enorme zalen gevuld met allerhande speeltuig: een voor mij veel te snelle, en voor de kinderen dus fantastische, achtbaan, een wildwaterbaan, een grote klimhoed, een gigantische zweefmolen, een enorme klauterberg, een soort draaimolen met levensgrote theekopjes, een harakiri glijbaan, een schattig rupsbaantje, een spannend soort rodelbaan, een cakewalk – en dan ook nog de hele dag door voorstellingen in het theatertje… daar kon ik de kinderen wel een halve dag, minstens, in loslaten.
Want loslaten – daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen, vind ik.
Zes en negen zijn ze nu, en ze kunnen zelf hun billen afvegen, zelf hun veters strikken, zelf in en uit de ballenbak klimmen en zelfs zelf hun onderlinge ruzietjes oplossen.
Dat is fijn voor hen én voor mij.
Fijn voor hen, want zij zijn zelfstandig genoeg om samen, zonder mij, onbekende stukjes van de wereld te ontdekken. En het is fijn voor mij, want ik kan iets anders gaan doen terwijl zij daar druk mee zijn.
En dat komt goed uit, vaak. Zéker in de zomervakantie.
Want laten we wel wezen: die laatste weken van de zomervakantie zijn een crime. Zeker als zelfstandig ondernemer**, zonder kinderopvang.
Je bent terug van vakantie en het gewone leven staat, toch nog onverwachts, onbehoorlijk vroeg voor de deur.
De eerste weken van de zomervakantie waren heerlijk: vanuit het schoolritme stap je in een nagenoeg eindeloze voorraad van dagen vol rust en ruimte. Niet om half 9 op school hoeven staan. Niet racen van muziekles naar knutselclub. Niet vijf dagen per week boterhamtrommeltjes vullen.
De vakantie zelf is ook al zo heerlijk: lekker ergens heel anders uitwaaien. Geen verplichtingen, geen gedoe, geen afspraken.
Maar dan kom je terug, uit Spanje, Frankrijk of gewoon van Schiermonnikoog – en heb je nóg twee weken vrije tijd voor de boeg.
De kinderen zijn inmiddels helemaal uitgerust – en zitten dus boordevol energie.
Zij wel.
Jij zit vooral boordevol dwanggedachten aan dingen die nog moeten en die niet kunnen.
Want ook al zijn ze 6 en 9 – werken met de kinderen om je heen is voor de meeste mensen geen optie. Ze willen een puzzeltje doen, koekjes bakken, oefenen voor de Cupcake Cup en of je dan kan helpen met het kleien van fondantflamingo’s, naar het park om te krijten, etc. En dat doen je dan ook – het is immers vakantie. Die dwanggedachten veeg je, samen met de bijbehorende to-do-lijstjes, onder het tapijt. Tot die ochtend dat je er genadeloos over struikelt, omdat al die onafgeronde taken en oningeplande dwanggedachten tot een metershoge hobbel zijn uitgegroeid.
Herkenbaar?
Negeer dan de ‘Mmmpf’ van je moeder en ga naar Toverland.
Niet omdat je dwanggedachten en eindeloze taken daar op magische wijze worden weggetoverd, maar omdat je dan allemaal een leuke dag hebt. De kinderen met het onveilig maken van de gigantische binnenspeeltuin, jij omdat je dan eindelijk even ongestoord kunt werken.
Heb je je werk af en zijn de kinderen klaar met binnenspelen?
Dan ga je naar buiten, waar enorme achtbanen, wildwaterbanen, een schommelschip, een motorracebaan en nog veel meer op je wachten. Het leuke van Toverland is dat er tussen al die grote attracties ook gewone speeltuinen zijn, zoals een groot klimkasteel of touwklimtorens. Dat geeft wat lucht op zo’n dag, en voorkomt dat je van hot naar her rent om ‘alles’ te kunnen doen – en dus ook dat je voornamelijk in de rij staat te wachten.
Extra bonus: ’s avonds zijn je hartenbloedjes gegarandeerd gaar van de hele dag spelen – en kun jij dus prima nog even een paar uur werken. Ideaal 
Benieuwd? Lees hier meer over Toverland!
*) Ik ben nooit een moeder geweest die bij haar kinderen in de ballenbak kruipt.
Kinderen moeten zelf leren spelen, vind ik. Ik ga niet eindeloos staan duwen tegen schommels. Ik neem geen plaats op de wip en ik til ze niet in het klimrek. Als je er zelf niet bij kunt, of op kunt klimmen, dan ben je er gewoon nog niet groot genoeg voor. Scheelt een hoop gezeur in de speeltuin – en je krijgt er nog zelfstandige kinderen van ook
**) ZZP’en, het klinkt zo idyllisch: je kunt waar en wanneer je maar wil werken. Overdag leuke dingen doen met het grut, en ’s avonds, als zij rozig, frisgedouched en in schone pyamaatjes, in bed liggen, gewoon nog even die laptop aanzwengelen.
Maar 6 weken? Zo lang gaat die idylle doorgaans niet mee, helaas. Lang leve van wifi-voorziene pretparken als Toverland!
NOOT:
Toverland kende ik, omdat mijn nichtje ons daar, op een verder totaal verregende vakantiedag, mee naar toe nam. Een paar maanden geleden kreeg ik de kans op, op kosten van Toverland, nog een keer te gaan – en dan samen met opa en oma. Kijk nou, hoe lief ze daar zitten, turend naar de kleindochters bovenin de klimtoren. Een prachtdag was het. Dank namens ons allemaal, lieve Toverlanders!
Hahaha, herkenbaar. Ik zou dat ook doen. Ik heb dat eigenlijk nu al, dat WIFI-addictive gedoe. Ook tegen de vieze blikken in haha. Soms denk ik wel eens: hoe zou dat voor WIFI geweest zijn? Maar dan denk ik dat mensen waarschijnlijk met een kruiswoordpuzzel ofzo in Toverland zouden zitten. Of speelde vroeger iedereen wél met zijn kind?