Midden op straat stilstaan en een vreugdedansje doen, helemaal in mijn eentje, met mijn ogen naar de hemel gericht? Nee. Daar ben ik toch te volwassen voor, helaas. Maar ik had er wel de perfecte aanleiding voor…
Spreeuwenballet
Vorige week liep ik namelijk naar de brievenbus op de hoek.
Heel onmagisch, gewoon op afzichtelijke tuinsloffen, met mijn gedachten bij de vier kinderen die ik onbeheerd had achtergelaten en de boerenkool die ik nog moest maken.
Ik stak over. Niets aan de hand.
Ik liep de straat uit. Niets aan de hand.
Ik keek naar een voor anker liggende boot in het kanaal voor ons huis. Niets aan de hand.
Toen, ik weet niet waarom, keek ik omhoog. En bleef ik, 10 minuten lang, omhoogkijken.
Want hoog boven mij in de lucht zag ik namelijk een Murmuration of Starlings – of: op zijn Hollands: een spreeuwenballet. Gewoon, boven de grauwe daken van Rotterdam.
Een Murmuration of Starlings?
Een murmuration is een grote groep vogels (spreeuwen in dit geval**) die in gecompliceerde choreografie in formatie vliegen.
Of, zoals Huffington Post het beter uitlegt:
The mesmerizing act is typically seen at dusk throughout Europe, between November and February. Each evening, shortly before sunset, starlings can be seen performing breathtaking aerial manoeuvres, before choosing a place to roost for the night. These range in number from a few hundred to tens of thousands of birds. Murmurations exhibit strong spatial coherence and show extremely synchronized maneuvres, which seem to occur spontaneously, or in response to an approaching threat.
Een spreeuwenballet dus, pal boven Spangen.
Pal boven de hoofden van mensen die zo snel mogelijk naar huis fietsten, om hun avondeten te koken, hun kinderen op bed te leggen, naar de sportschool te gaan, voor de TV te hangen. Pal boven die hoofden speelden zich iets magisch af.
En niemand die iets zag, verder.
Opvallend weinig mensen kijken omhoog*.
Natuurlijk had ik geen camera bij me – dat heb ik nooit, op dit soort magische momenten.
Misschien maar goed ook, want zo blijft het bijzonder.
Mocht je me de komende weken rond een uur of vijf ’s middags door de straten van Spangen zien dwalen, dan weet je wat ik aan het doen ben.
Dan sta ik op spreeuwenwacht.
*)
In dit soort situaties begin ik altijd, geheel onbewust, te neuriën van ‘Hóóg Sammy, kijk omhóóg Sammy…’
**) De eerste foto maakte ik bij Caroline voor de deur. Deze vogeltjes stempelde zij op haar raam. Leuk!
***) Het bovenste filmpje, van de meisjes in dat bootje, zag ik voor het eerst een paar jaar geleden. Sindsdien hoopte ik zelf ooit eens een spreeuwenballet te zien. Gelukt!
Wauw lucky you. Inderdaad weinig mensen kijken omhoog. Dat zie ik ook als ik door de mooie straten van bijvoorbeeld Antwerpen wandel. Iedereen kijkt op de Meir alleen naar de winkels terwijl het moois zich niet in de etalages maar daarboven afspeelt. De pracht van die gebouwen hebben weinigen gezien als ze na een dag shoppen naar huis gaan. Zo jammer!
Ben ik het helemaal mee eens, Nana! Ik maak er een gewoonte van om met de kinderen iedere ochtend de lucht te bestuderen. Door onze keukenraam zien we de zonsopgang boven Rotterdam, en die is vaak zó mooi – zonde om voorbij te laten gaan. Mooi blog heb je, krijg helemaal zin in bakken als ik dat zo bekijk…