Sinds een dikke maand wonen we in een Echt Grote Stad.
En dus niet meer in de suburb waar de straten altijd leeg en schoon waren.
Waar zelfs de hangjongeren om 10 uur naar huis vertrokken, hun lege blikjes Red Bull keurig in hun tas.

Waar we in een seniorenflat woonden, gezellig bij opa en oma.
Met lieve, soms stokoude, bovenburen waar Lena gezellig mee kletste in het portiek.
Met een groene voortuin met vijver.
En met in die vijver goudkarpers Joop en Jeanette, die we elke dag even groetten.
Met een enorm park voor de deur waar ik me volkomen Zen tai chi’de met de overbuurvrouw.

Dag tegen de lieve kinderboerderij met de tamme hertjes.
Dag tegen de plaatselijke supermarkt waar alles altijd keurig op zijn plek lag en waar het meest exotische in het assortiment de sate-saus van Calvé was.
Dag tegen dat allemaal.

Hallo tegen de Echt Grote Stad.
Waar dag en nacht kinderen op straat spelen.
Waar we in de Surinaamse supermarkt onze neus dichtknijpen bij de vis-afdeling en waar we de prachtigste knalblauwe drankjes vinden.

Hallo tegen het supermarktje-op-de-hoek waar we onze kousenband en couscous kopen, hallo tegen de banketbakker die de meest uitzinnige suikerzoete-roze-hartenkoekjes bakt, hallo tegen lieve kapper Driss, die Lena voor 6 euro 50 netjes bijknipt.
Hallo tegen de speeltuinen, de dag-en-nacht voetballende ventjes, de enorme moskee aan de overkant, de dierentuin met de woeste leeuwen, de theatervoorstellingen voor peuters.
Hallo tegen alle buren, van wie we verfrollers lenen, met wie we soep en kinderen ruilen en waar we Gritibänz mee bakken.

Dag dus tegen de windstille, strakblauwe suburb.
En Hallo tegen de Echt Grote Stad, met volop regenbogen en ja, af-en-toe een fikse bui.

Maar goed, dat is ook wel weer eens verfrissend.