Gedachten
comments 8

Ja, ik ben een feminist

emancipatie-dianavanewijk

Komt ‘ie, hoor.
Het heeft een paar jaar geduurd, maar ik ben eruit.
Want: ja.

Ja, ik ben een feminist.

Ik wil dat mijn dochters later hetzelfde verdienen als de jongens bij wie ze in de klas zitten.
Ik wil dat ze kunnen aantrekken wat ze willen, zonder dat ze bang hoeven te zijn dat ze lastiggevallen worden.
Ik wil dat ze later een man (of vrouw, whatever) treffen die hen de ruimte geeft zich te ontplooien – en dat ze daarbij niet gehinderd worden door zoiets als een opgedrongen moederschapideaal.

Ik wil voor mijn dochters gelijkheid** – zo simpel is het eigenlijk.

Of de strings van Beyoncé nu wel of niet feministisch zijn, maakt me niet zoveel uit.
Of je wel of niet een beha zou mogen dragen, of tuinbroeken, of snorharen – soit.
Maar gelijkheid – dat wil ik wel.
En dat begint, denk ik, bij bewustwording.

Daarom bestempel ik mijzelf tot feminist.

Om de discussie te starten – want een discussie, dat wordt het, zodra je het F-woord laat vallen.
Om met andere vrouwen (en soms ook wel eens een man) te praten over moederschapsidealen, over het opvoeden van meisjes, over seksisme.
Om te toetsen waar mijn eigen blinde vlekken en valkuilen zitten.

En jij?

Ben jij een feminist?
Of wil jij er liever niets mee te maken hebben?

Associeer jij feminisme met chagrijnig okselhaar en zure tuinbroeken?

Vind jij feminisme hysterisch en/of historisch gezeur?
Of ben jij er niet bezig omdat het voor jou (op het eerste gezicht) geen issue is?
Of, en dat kan ook, vind jij feminisme een luxeprobleem, iets waar je je eigenlijk niet druk over moet maken zolang er ebola in de wereld is, en oorlog, en honger – om van het gat in de ozonlaag, de zielige ijsberen en de smeltende poolkappen maar niet te spreken…?

Ik, een rechtgeaarde feminist* ben benieuwd naar jouw mening over feminisme!

Durf je?

 

*)  tweede ontboezeming: ik ben niet alleen feminist, maar ik heb ook nog eens okselhaar. Vooral in de winter. En op drukke dagen kan dat okselhaar best eens chagerijnig en zuur zijn…

**) wist je dat er in Nederland geen wettelijke bepaling bestaat die gelijke beloning bij gelijke arbeid voorschrijft?

Comments

comments

In categorie: Gedachten

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!

8 comments

  1. Feminisme. Soms weet ik niet meer wat de definitie daar van is.
    Volgens de Van Dale:
    fe·mi·nis·me (het; o)
    1 het streven naar gelijke rechten voor vrouwen en mannen

    Tsja, als je het zo simpel stelt zou ik wel een feminist zijn. Toch denk ik bij feministen vaak aan vrouwen die alleen maar zaken anders willen voor vrouwen. En bij voorkeur daar anderen voor verantwoordelijk houden. Die bovendien andere vrouwen het liefst bepaalde zaken zouden verbieden.

    Ik ben simpelweg voor gelijkheid. Maar ongelijke gevallen, moeten ongelijk behandeld worden en gelijke gevallen gelijk. Mannen en vrouwen zijn wel gelijkwaardig, maar niet gelijk.

    Als feminisme betekent dat vrouwen niet meer voor sexy reclames ingezet mogen worden, ben ik geen feminist. We hebben tenslotte geen probleem met de half naakte, sexy, afgetrainde lichamen van de glazenwassers en tuinmannen in de coca-cola light reclames.

    En ja, vrouwen moeten gewoon in korte rokjes kunnen rondlopen zonder verkracht te worden en zonder dat er gezegd wordt dat ze de verkrachting hebben uitgelokt door de kleding die ze droegen.

    En wat werk betreft, of reputatie, moeten we daar vooral zelf wat aan doen.
    Als twee mensen even goed zijn, moeten ze inderdaad hetzelfde betaald worden. Of dat nu gaat om mannen en vrouwen, om leeftijd, om ras, om afkomst. Dat maakt me niet uit. Maar er moet geen positieve discriminatie zijn. Gewoon de beste moet de baan krijgen en iedereen die even veel waarde toevoegt moet evenveel betaald krijgen. Dat maakt denk ik ook meteen dat ik geen feminist ben. Omdat het namelijk niet om mannen en vrouwen gaat, maar om algemene gelijkheid.

    Maar ik vind ook dat vrouwen die kinderen krijgen, die meteen parttime gaan werken, nooit meer bereikbaar zijn, om elke snotneus weer naar huis gaan, thuiswerkdagen hebben waarbij ze geen werk verzetten omdat ze eigenlijk voor de kinderen zorgen, zeuren over bijscholing, omdat het op woensdag is, niet meer bereid zijn te reizen voor hun werk of eens een uurtje over te werken omdat er echt wat af moet, terwijl mannen we beschikbaar zijn, moeten klagen over een lager salaris of lagere bonussen of het niet maken van promotie. Daar kunnen ze namelijk zelf wat aan doen. Ze hadden afspraken kunnen maken met hun man over die kinderen. Vrouwen moeten zich dan ook niet laten afschepen door hun eigen man, maar voor zichzelf en voor hun eigen carriere opkomen.

    • Precies, Charlotte, en dat is ook het probleem: de definitie is iets wat iedereen wil. En waarvan heel veel mensen denken dat het al zo is, in ieder geval in Nederland.

      Waar jij allergisch voor lijkt te zijn, (en dat begrijp ik heel goed – I hear you!) is de slachtofferrol die veel vrouwen aan lijken te nemen.

      Wat ik echter mis in je betoog is het effect van sterotypering – en hoe moeilijk het is je daar aan te onttrekken. De kraamhulp die alleen jou als moeder de baby wil leren baden. De oma die zegt dat Spiderman-onderbroekjes alleen voor jongetjes zijn. De meisjes die bazig worden genoemd omdat ze de leiding nemen. Dat is geen slachtofferschap, maar de dagelijkse realiteit. Niet iedereen is zich daarvan bewust – en dus houden we die waarden met zijn allen in stand.

      Hetzelfde geldt voor mannen, maar dan andersom: die moeten stoer zijn, en sterk, en de leiding nemen. Dat wordt verwacht. De Coco Cola Light man is het mannelijke equivalent van de pitspoes die over een motorkap hangt. Beiden zijn rolbevestigend.

      Met je slotbetoog ben ik het 300% eens: vrouwen moeten onderhandelen – juist ook thuis. Een onverwachts ziek kind hoeft niet altijd automatisch de verantwoordelijkheid van de moeder te zijn. Een huilbaby betekent niet perse dat de vrouw minder moet gaan werken.

      En (en hier ga ik even in op je Facebook comment) juist daarom zou ik juist wel jonge vrouwen aan willen nemen, om dat signaal te geven. Een capabele vrouw is niet minder waardevol, alleen maar omdat ze zwanger kan raken en dus met verlof gaat. Been there, done that and came back – with a vengeance.

      • Ik weet niet of ik vind dat die stereotypen met feminisme te maken hebben. Dat maakt namelijk niet minder gelijkwaardig per sé. Al is het inderdaad vervelend als de stereotypen zo in je persoonlijke levenssfeer worden opgedrongen.

        Ik vind alleen ook dat we de stereotypen niet hoeven uitbannen. Die reclames moeten kunnen. Dat zou ik niet willen overreguleren. Dan zouden meisjes geen jurkjes meer aan mogen en de mannen geen overhemden of zoiets.

        Zolang we ook maar weer niet het tegenovergestelde doen: mensen veroordelen op hun keuze om al dan niet stereotyp te zijn.

        En wat betreft dat werkgeverschap: het zwangerschapsverlof kost nu eenmaal geld. Daar kun je niet omheen. Dat geld moet je wel hebben. Ook als je iemand aanneemt die na dat verlof weer keihard en zonder extra consessies komt werken.
        Ik vind dat we mensen moeten betalen naar kunnen en naar loyaliteit. Niet naar leeftijd, geslacht en dat soort zaken. Dat wordt nu wel gedaan en daar rekent iedereen ook op. Het is wat mij betreft aan zowel werknemers als werkgevers om daar zelfstandig wat aan te doen. Een overheid die (meer) meebetaalt aan zwangerschapsverlof en bijvoorbeeld minder strenge regels zal hebben wanneer een (gedeeltelijk) arbeidsongeschikte ziek wordt zou daar bij helpen. Dat schept meer gelijkheid. Verder moeten politiek en vakbonden zich daar buiten houden, zodat er vertrouwd kan worden op individuele capaciteiten ipv collectieve verplichtingen.

    • Oh Charlotte, die laatste alinea is precies waar ik mee worstel. Wij hebben hier thuis geen afspraken gemaakt. Ik werk thuis, hij op kantoor. In de praktijk betekent het dat ik thuis werk en tegelijkertijd voor de kinderen zorg. Iets wat nauwelijks te doen is en er sinds de komst van de 2e begin dit jaar voor gezorgd heeft dat mijn werk op een laag pitje is komen te staan met een sterk verminderde omzet als gevolg. Ik voel me regelmatig boos en gefrustreerd (slachtofferrol) En vind dat ik evenveel recht heb om ongestoord te kunnen werken als hij, maar vind het moeilijk om dit bespreekbaar te maken. Ik voel me “verscheurd” tussen het enorme verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn gezin toe en de enorme wens om een groot succes te maken van mijn bedrijf.

      • Wij hebben nog geen kinderen, maar ik weet nu al dat het hier ook zo zal gaan. Misschien niet op afspraak-niveau, maar wel in de praktijk: “Sorry schat, ik moet vanmiddag plotseling een huiszoeking doen, haal jij de kinderen op?” Of “Ik kreeg opeens een MK erbij voor vanmiddag en weet niet of ik optijd bij de crèche kan zijn, haal jij ze op?” Zo gaat dat namelijk nu al als er iemand thuis moet zijn, omdat er zooi van een lekkage gerepareerd moest worden door een bedrijf. Ik moest daar boos en verdrietig en gestrest om worden om het tot hem door te laten dringen. Maar dat heeft niets met mijn vrouw-zijn temaken, wel met mijn eigen onderneming en zijn misplaatste idee van flexibiliteit (want ’s avonds doorwerken vind hij dan weer niet gezellig)

  2. Pingback: La Fée Verte, of hoe ik eindelijk Schoremhaar kreeg

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *