Gedachten, Ode aan een Moeder
comments 8

De Lamaarwaaien-moeder

lamaarwaaienmoeder_illustratie_Theresa- Hartgers

Je kent haar wel: die immer relaxte moeder. Of ze nu één, twee of vijf kinderen in haar kielzog heeft: zij is zen. Te allen tijden.

Zij is degene die zes bonuskaarten heeft – thuis, op de overvolle eettafel, tussen de bevlekte kookboeken en luizenkammen. Zij is die vrouw voor je, in de ellenlange rij bij de kassa, die glimlachend vraagt om haar zevende bonuskaart.

Zij is die moeder die, vooraan in diezelfde ellenlange rij, dat ene belangrijke briefje van school terugvindt – onderin de zwemtas van zoonlief, waar ze ook haar boodschappen in vervoert.
Zij is die vrouw die dan alsnog met een grappig paas-ontbijtgerecht op de proppen komt – die ze, in pais en vree, met haar vrijgevochten én zelfstandig-kokende kroost in elkaar heeft geflanst.

Zij is niet nepnonchalant, maar echt, oprecht, tot in haar vezels onverstoorbaar.

Zij is degene die zegt: “Ach, haren kammen… Da’s ook maar een conventie, toch?” en wiens kinderen een maand later met beeldige dreads rondlopen.

Haar deur staat altijd open.

Niet alleen voor buurkínderen (ook als haar eigen kinderen de hort op zijn), maar ook voor buurmoeders die een stuk minder lamaarwaaien in het leven staan.

De tijd?
Die houdt zij niet of nauwelijks in de gaten.

Je bent altijd welkom, met of zonder grut.
En afhankelijk van grofweg het moment op de dag krijg je een espresso met een dropveter (afkomstig uit een halfaangeknabbelde traktatie) of een glas wijn met een handvol gojibessen en moerbeien – wat er, aan haar keukentafel, vreemd genoeg tóch niet gezondheidsfreakerig uitziet.
En hoewel één van haar eigen aanloopkatten net een nestje heeft, neemt ze net zo makkelijk dat nog nèt niet verwaarloosde konijn van haar carrièremoedercollega over.

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd – dat is het motto van de lamaarwaaienmoeder.

Ik wilde dat ik haar was, maar ik ben haar niet.

Jij wel? Of heb je ambities om iets meer lamaarwaaien te moederen?
Lees dan vooral even door…

Getekende ode aan de Lamaarwaaien-moeder

IMG_6187.JPGIn de aanloop naar Moederdag brengen wij* elke week een getekende ode aan de moeder. Of nou ja: aan een bepaald type moeder, want moeders zijn als Smekkies in alle Smaken. Wij verdeelden ze onder in zes soorten en delen er iedere week één. Vandaag is dat dus de lamaarwaaien-moeder.

Ben of ken jij een Lamaarwaaien-moeder?

Download en print als jij zo’n lamaarwaaienmoeder bent/kent – of als je aspiraties hebt in die richting.

>> download de Lamaarwaaien-moeder-poster!

Mooi aan je eigen muur, of aan die van een vriendin die wel wat meer lamaarwaaien zou willen zijn.

 

 

 

*) Wij, dat zijn Theresa Hartgers en ik. Theresa** geeft via haar blog elke week een haarscherp beeldcommentaar op het ploetermoederleven. Zij ving de lamaarwaaienmoeder op liefdevolle wijze in een poster.

**)

aanmoddermoeder

Theresa Hartgers is klein, met krullen en altijd knalroodgestifte lippen.Zij heeft één kind meer dan mij, woont in een prachthuis dat wordt gedomineerd door een enorme klok (zonder wijzers) en rijdt kriskras door Rotterdam in haar vintage automobiel.

Zij blogt bovendien over haar ploetermoederleven. En dat is zeer de moeite waard, want zij vangt in haar beeldcolumns precies de wanhoop die ook mij weleens overvalt als ik weer sta te twijfelen bij een bonusaanbieding pleepapier. Haarscherp, maar wel met de nodige humor. Want het leven is geen tranendal, ook al modderen we dan geregeld maar wat aan.

>> bekijk het blog van Theresa Hartgers en duik in haar archieven!

Comments

comments

8 comments

    • Dat heb ik nou ook bij de lamaarwaaienmoeder! Ik zou haar willen zijn, maar ben haar zeker niet… Ik heb er wel een aantal in mijn omgeving, en dat vind ik zeer inspirerend, naast mijn eigen tobberige gedoe :-)

  1. Ik vind de poster fantastisch! Heerlijk zo’n lamaarwaaien-moeder! Wij moeders zouden het allemaal wat meer moeten laten waaien 😉

    • Dat zouden we zeker! In mijn geval s het wel een levensles, meer leren laten waaien. Zo wilde mijn oudste dochter laatst een taart bakken, maar dan wel zonder recept – want met recept, dat vond ze niet origineel. Ik kan dat heel moeilijk gewoon maar laten gebeuren – en dat vind ik heel suf van mezelf. Heb jij dat ook weleens? Zo’n heel praktische situatie waarin je van jezelf weet: “Laat toch in godesnaam lós!’ – en dat dat dan niet lukt?

  2. Ik herken me echt in deze beschrijving, tenminste met vlagen. Al krijg ik er regelmatig commentaar op vanaf buiten. Wat me als ik echt zen zou zijn niet zou interesseren. Misschien toch niet helemaal optimaal laatmaarwaaienmoeder. Benieuwd naar de rest in deze leuke serie.

    • Dank Linda! Ik ook, maar dan wel met vlagen (vooral de vlagen van de stapels achterstallige biebboeken en het overschot aan bonuskaarten, helaas :-)) Ik werk aan de zen! De volgende komt zondag online, ben benieuwd of je je daarin herkent…

Laat een reactie achter bij Diana van Ewijk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *