“Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is… wít!” zegt de tienjarige.

We zitten in de auto, het is Tweede Kerstdag en het duurt nog zeker anderhalf uur voor we bij opa en oma zijn.

Wit.
Pffft.
Bijna niks is wit in deze auto.
En wat wél wit is, is niet wat zij in haar hoofd heeft.

Niet de kauwgom in haar mond.
Niet het pijltje op het dashboard.
Niet de sticker op het achteruitkijkspiegeltje.

“Nou,” zegt ze, ongeduldig na een minuut of tien vruchteloos raadwerk, “eigenlijk is het niet echt wit… Het is meer bruin-geel met donkerwit.”

Bruin-gelig met donkerwit?
We geven het op.

“Weten julllie het écht niet?!”
Ze is blij, want ze heeft iets onraadbaars gezien. “Het is bruin-gelig, met donkerwit,” hint ze een allerlaatste keer – maar nee, we hebben echt geen flauw idee met z’n allen.

“Het zijn natuurlijk jouw tánden, mam!” roept ze – die ik vervolgens, als een boer met kiespijn, bloot lach.
Incasseren kun moet je leren, als moeder van een pré-puber.

Comments

comments