Vorige week zag ik een vlinder.
Het was één van die typische (en achteraf gezien voorlopig laatste) onverwachts zachte vroege lentedagen.
Ook de vlinder had de lente in zijn bol. Hij fladderde hoog boven de daken, spierwit en zo te zien zorgeloos, in het zonnetje. Ik volgde hem, in de hectiek van de ochtendspits, zo goed en zo kwaad als ik kon. Toen raakte ik afgeleid, dweilde een omgevallen beker thee van de grond, keek weer naar buiten en wég was de vlinder* – een vaag maar hoopvol lentegevoel achterlatend.
De dag erop was het koud. Steenkoud.
Ik keek naar buiten; de vlinder was in geen velden of wegen te bekennen.
Wél waren er massa’s veel te dun gekleedde mensen op straat. Mensen die, net als die vlinder een dag eerder, de lente hadden geroken – en die nu wilden fladderden. Koude mensen op slippers en in korte mouwen dus, onaangenaam verrast door het waterkoude windje dat hen tot op het te luchtig gekleedde bot verkilde.
Weemoedig werd ik van die uitblijvende lente – en dat bleef ik het godganse weekend.
Op zaterdag werd ik huilend wakker uit een nachtmerrie waarin één van mijn kinderen dood ging. Op zondag had ik een familiefeestje, waar ik ineens glashelder zag hoe oúd en broos mijn ouders eigenlijk al worden.
Het leven dendert maar door, en ik kan het lang niet altijd bijbenen allemaal.
Soms wens ik dat ik een witte vlinder was, een luchthartig niemendalletje dat gewoon onbekommerd geniet van dat eerste lentezonnetje, zonder ook maar een seconde stil te staan bij hongerige meeuwen, een hoosbui die mijn vleugels niet aankunnen of een gebrek aan bloemen om op uit te rusten en bij te tanken.
Gelukkig is het morgen gewoon weer maandag.
*)
Elke keer als we een vlinder zien (en dat is vaker dan je denkt, want wij zijn regelmatig te vinden in de vlinderkoepel van Blijdorp waar ze met bosjes, knalblauw en wel, om je oren vliegen) vraagt Jet of ik ‘dat ene liedje, je weet wel, mama!’ wil zingen. Bij deze dus – dat kan er ook nog wel bij, qua weemoedigheid.
