Tien is ze. Al dik 12 uur. Ongelooflijk, zo’n groot kind in huis.
Ik weet nog hoe ze geboren werd. Op een stormachtige nacht, waarin de ANWB op-de-snelweg-gestrande-automobilisten dekentjes en warme chocomel moest brengen. Ruim twee weken te laat (dat kon 10 jaar geleden nog!) – en nóg maakte ze geen aanstalten. In plaats van klaar gaan liggen om geboren te worden, bleef ze maar rondjes draaien, met dat meer dan volgroeide lijfje.
Dat eigenwijze is er nooit meer vanaf gegaan… *zwelgend moederhart*
Onvoorstelbaar dat dat kleine baby’tje een heuse tiener is geworden.
Eentje die al Minecraftend draken verslaat en eigen werelden bouwt. Die haar kleine zusje uitlegt hoe je een radslag doet – maar die het toch ook niet kan laten fijntjes te banadrukken dat zij het beter kan. Een pré-puber die al begonnen is aan ‘het grote losmaken’ – terwijl ik daar nou nog niet per se klaar voor was.
Ik weet het, kleine meisjes worden groot enzo.
Dat moet, dat is goed, en toch…
Af en toe wil ik een stopknop.
Dan wil ik terugspoelen naar de dagen waarop ik zuchtend, met inktzwarte wallen onder mijn ogen, de zoveelste luier verschoonde. Een krijsende peuter bij de pakken hagelslag vandaan sleurde. Haar naar school bracht, voor de allereerste keer.
Vanavond ga ik uitgebreid zitten zwelgen.
Nu niet. Nu duw ik mijn weemoedige gemoed terug in haar hok. Want nu ga ik taartjes eten met de pré-puber en genieten van wie ze NU is.
Moederschap is één grote les in leven in het moment…
Ik hoop alleen dat ik die les nu éindelijk eens leer.
