Lief meisje van me, Het regende zachtjes, het waaide hard, we waren (altijd te laat, te laat) op weg naar zwemles. Mijn fiets was stuk, de jouwe te hoog. Voor lopen hadden we niet genoeg tijd en voor de tram niet genoeg saldo. Er zat niets anders op; we moesten steppen. “Leuk!” riep je toen we […]
Bloot stond ik in de badkamer, genadeloos uitgelicht door vier led-spotjes en twee TL-buizen. Mijn negenjarige dochter stond naast me, en keek met een mengeling van nauwverholen walging en oprechte verbazing naar mijn moederlijf. “Mama,” vroeg ze…
Lieve meisjes van me, Of moet ik zeggen: lieve geboren onderhandelaarsters van me? Want onderhandelen, dat kunnen jullie. Zonder moeite bepalen jullie wat jullie willen. Zonder scrupules zetten jullie in wat nodig is om dat doel te bereiken.
Woensdag, 20:02 uur. Ik zit in de knusse woonkamer van een mij tot voor kort onbekend huisje in Nijmegen. We hebben een weekje huizengeruild, en morgen komen de mensen die hier normaalgesproken wonen weer thuis.
Lief meisje van me, “Spion. Of bakker. Of misschien tóch tekenaar…” mijmerde je grote zus. Jij keek wat meewarig naar je boterham, en daarna uit het raam. Je nam een hap en zei schouderophalend: “Ik word later moeder.”
Lieve meisjes van me, In een café zaten we, vier vriendinnen, klagend over onze soms té drukke levens. “Maar jij hebt wel erg veel geluk met je man,” verzuchtte er één, “Hij doet meer dan zijn deel.” En dat klopt.
Lieve meisjes van me, Weten jullie nog, die doodgewone dag in de lente? Die dag veranderde mijn kijk op ons leven.
Kinderen zijn hinderen – ik hoor het al vanaf mijn vierde. Alleen al dat voeden, wassen en kleden: tijdrovend. Om nog maar te zwijgen van het opvoeden, de bakfiets-taxi-diensten naar school/vriendinnetjes/zwemles en het verantwoord bezighouden (lees: zonder gebruik van een beeldscherm en zich bij voorkeur afspelend in de frisse buitenlucht of met heel veel verf […]
Zaterdagochtend, we logeren bij Opa. De laptop is thuisgebleven: ik ben vrij vandaag. Buiten wordt het al een beetje licht en volgens mij hoor ik Koekiemonster in de aangrenzende kamer. Ik wil wel weten hoe laat het is, maar ik blijf veilig onder mijn dekbed. Zolang ze me niet ziet, is er een kans dat […]
Om 16 voor 12 sta ik voor de deur. Op slot. Binnen is geen enkele beweging te zien, aanbellen durf ik niet. Gelukkig ziet een langslopende juf me. Fronsend gaat de deur op een kier. Nee, school gaat op woensdag pas om half één uit. Oh. Maar het gaat hartstikke goed met haar, hoor. Oh, […]