“Wie is Willie, mama?” vraagt de kleuter.
Willie?
“Geen idee schat,” antwoord ik naar waarheid.

Ik heb géén idee wie Willie is.

“Maar waarom zing je dan over ‘m?”
Ah. Díe Willy.
Tja.

Mijn vader was jarenlang vrachtwagenchauffeur.

Wij hadden thuis alle lp’s van Truckstar. Ik ben opgegroeid met ‘Met de vlammen in de pijp’, ‘Teddybeer’, ‘De P van Picknick’ en mijn favoriet ‘Stille Willie’, van de B.B.Band. Vlak voor het avondeten legde ik Truckstar op de platenspeler en zong het helden-epos woord voor woord mee.
Ik heb het even opgezocht: ik was zes toen Truckstar uitkwam.

“Maar wie ís die Willie dan?” mekkert mijn zesjarige vanaf de bagagedrager.

We zijn op fietsvakantie en ergens tussen Numansdorp en Strijen heb ik blijkbaar flarden van mijn oude favoriet gezongen.

Tja, wie wás die Wilie ook alweer?

Zo goed en zo kwaad als het gaat leg ik haar het verhaal van Stille Willie uit.
Over bussen vol schoolkinderen op gladde snelwegen. Over heldenmoed in donkere nachten. Over opofferingsgezindheid ergens hoog in de bergen.
“Mja,” mompelt zij, alweer afgeleid door een zwanenfamilie in de verte. “Wil je ‘m straks even laten horen, mam?”

De zes kilometer die ik nog moet trappen probeer ik me, tevergeefs, te herinneren hoe het liedje ook alweer in elkaar zit.

Eenmaal in de B&B laat ik onze tassen uit mijn handen vallen en luister ik, samen met mijn kleuterdochter, voor het eerst in 32 jaar, zittend op een eenpersoonsbed onder een schuin dak, naar het verhaal van Stille Willie.

“Dus Willie reed het ravijn in om een bus schoolkinderen te redden?” vat ze vier minuten en 15 seconden kernachtig samen.

“Ja,” verzucht ik, terwijl ik de tranen uit mijn ogen knipper.
“Waarom? Vond ‘ie zijn eigen leven niet fijn?” vraagt zij door – blind voor mijn verdriet.
“Jawel, maar hij wilde die kinderen liever redden,” spring ik voor de truckchauffeur in de bres.
“Wat dom van Willie zeg,” concludeert zij.

Opofferen? Da’s duidelijk nog niet aan mijn kleuter besteedt.

“Maar het liedje is wel heel mooi, hoor mam,” zegt ze troostend.

Terwijl ik een snelle maaltijd in elkaar draai, luistert zij naar Stille Willie.

Eén keer, twee keer, vijftien keer – tot het eten op is, haar tanden gepoetst zijn en ze echt naar bed moet. Ze zingt flarden, neuriet de vergeten woorden en grift Stille Willie zo in haar hersenen. Precies zoals ik, ruim 30 jaar geleden – maar dan met een iPhone in plaats van een pick-up.

Ik slik maar weer eens wat tranen weg.

Nu niet vanwege het tragische lot van Willie, maar omdat daar, op die zolder van een stichtelijke B&B ergens in Strijen, háár jeugd naadloos samenvalt met die van mij – dankzij Stille Willie.

Comments

comments