Columns
comments 3

Soephoofd pro (over 40 worden, kleine doelen en een gezonde midlife crisis)

“Mja…” mopperde de negenjarige, half binnensmonds. Ze had haar mond vol Indiase Spruitjessoep, dus ze kon niet op haar normale volume commentaar leveren. Terwijl ze lepel na lepel van de (ook in mijn ogen niet al te best geslaagde grijsgroene smurrie) wegwerkte, liet ze de soepen van afgelopen weken de revue passeren.

“Ik vind eigenlijk niet dat jij jezelf soephoofd mag noemen,” zei ze, toen ze eindelijk de bodem van haar soepkom had bereikt.

Gelukkig had ik net een enorm glas thee voor mezelf ingeschonken. Want wie geschoren wordt, moet stil zitten – zeker als het door een negenjarige criticaster is.

“Als je ‘hoofd’ ergens van bent, dan ben je er de allerbeste in,” redeneerde ze. “Maar ja… niet ál jouw soepen zijn best.

Die Mosterdsoep* bijvoorbeeld,” rilde ze bij de herinnering aan een soepje dat ik in het voorjaar maakte, “die was echt heel smerig.”
“Wat dacht je van die Rabarbersoep** ,” deed haar zusje een duit in het zakje, “die was ook góór!”
“”En deze Spruitjessoep***,” hernam de oudste het woord, “… nou ja, die had je ook wel over kunnen slaan.”

Kortom: ik moest mezelf maar liever Soepstárter noemen.

Soephoofd – heel misschien over een paar maanden, als ik een hele rits echt lekkere soepen op mijn conto kon bijschrijven.

En dus heb ik een doel – en dat komt goed uit, als kersverse veertiger.

Het is niets wereldschokkends.
Iets wereldschokkends, daar is even geen ruimte voor in mijn leven.
Klein moet het zijn, en overzichtelijk.
Iets waar ik zelf wat aan heb, en waar mijn gezin blij van wordt.
Iets waar ik iets van leer waar ik mijn hele hopelijk nog lange leven lang profijt van heb – op zowel de korte als de lange termijn.
Iets waar ik bovendien de deur niet voor uithoef (want dat gaat toch niet), en waarmee ik mensen die mijn deur binnenkomen blij kan maken.

Komt ‘ie, mijn nieuwe doel: binnen nu en drie maanden wil ik van willekeurig welke groente een écht lekkere soep kunnen maken – zònder recept te raadplegen**** .

God, wat klinkt dat… huisvrouwerig.

Het is heel wat anders dan ronkend carrière maken, flitsende presentaties geven en workshops leiden.
Het staat mijlenver van wat ik dácht dat ik zou gaan doen in 2015.
Het strookt totaal niet met de ambities die ik begin dit jaar nog koesterde – met de dingen die ik toen dacht te willen bereiken in het jaar dat ik 40 zou worden.

Want koken… daar ben ik nooit zo’n fan van geweest.

We overleefden jarenlang op het doordeweeks creatief opwarmen van in het weekend door manlief gekookte maaltijden. En dat vond ik fantastisch, want het gaf ons de tijd en ruimte om een klushuis te verbouwen, twee kleine kinderen te krijgen, die  door hun eerste jaren heen te loodsen en tegelijkertijd een serie ondernemingen op te zetten.
Koken? Ik had er geen tijd voor en vooral: totaal geen zin in.

Het verbaast mij (en iedereen die mij een beetje kent) dan ook hogelijk dat ik ineens zoveel in de keuken sta.

Dat ik op mijn veertigse verjaardag extra vroeg opsta om een last-minute bietensoepje in elkaar te draaien – omdat ik daar zin in heb. Dat mijn blog gevuld is met recepten, mijn Pinterest met recepten en mijn Instagram met foto’s van groenten.

Carrièretijger wordt keukenprinses?

Het zal wel de nodige opgetrokken wenkbrauwen opleveren. 
En ongelovige snortgeluiden en bezorgde blikken – maar ach. Het is altijd nog beter dan een Porsche kopen en een minnaar nemen, qua midlife crisis – en stukken gezonder, dat ook :-)

 

 

*) die Amsoi-Mosterdsoep was erg lekker, maar wellicht inderdaad net iets te pittig voor kindertjes… 

**) de Rabarbersoep -die vond ik als enige van het gezin lekker. Zoet, zuur en fruitig in een soepkom… dat vraagt misschien ook wel om een ruimdenkende geest.

***) Die Indiase Spruitjessoep was inderdaad geen succes – maar de zachte Cheddar-Spruitjessoep die ik een week later maakte was heerlijk!

***) Ik en recepten – dat gaat even niet zo goed samen. Ik ben momenteel zó vergeetachtig dat ik zelfs bij het maken van tuinbonenhummus (zes ingrediënten en een supersimpel recept dat ik desondanks, gewoon, voor de zekerheid toch tien keer doorlees voor ik aan de slag ga), twee ingrediënten vergeet. En die vergeetachtigheid (een combinatie van spondylatropatie en stevige medicatie) houdt nog minimaal een paar maanden aan.

Comments

comments

3 comments

  1. Lovely!
    Je hebt me weer weten te raken met je schrijfwerk, (keuken)koningin. En noem het maar een klein doel, ik vind het groots

Laat een reactie achter bij Miriam Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *