Lieve meisjes van me,
Weten jullie nog, die doodgewone dag in de lente?
Die dag veranderde mijn kijk op ons leven.
De zon scheen, we zaten in de tuin, ik praatte met de buurvrouw.
Zij vroeg mij wat ik jullie wilde meegeven.
“Nou, gewoon, bruine boterhammen met kaas. Ik zou wel wat bijzonders van die trommels van willen maken, maar daar heb ik geen tijd voor,” stak ik luid klagend van wal.
Maar nee.
Dat bedoelde ze niet.
Wat ik jullie mee wil geven in het leven.
Oh. Eh. Tja.
“Dat je hard moet werken als je iets wil bereiken?”
Of nee, wacht.
“Dat je groot durft te dromen – en dat je die droom na durft te jagen.”
Ik was best tevreden met dit uit de losse pols geformuleerde antwoord.
Maar de buurvrouw keek me aan.
“Oh,” zei ze.
“Wat wil jíj je kinderen dan meegeven?” vroeg ik enigszins gepikeerd – ik houd er niet van om verkeerde antwoorden te geven.
Ze keek om zich heen, nam een slokje van haar koffie, aaide een voorbijhollend kind over de bol en zei: “Dat ze genieten van het leven.”
…
“Ja, natuurlijk, dat óók, hèhè,” dacht ik.
En hardop zei ik: “Dat spreekt voor zich! Toch?”
Maar toen realiseerde ik me: dat spreekt niet voor zich, nee.
Want dat is niet wat ik voorleef.
Ik ben altijd op dromenjacht.
“Mam, kom je even knuffelen?”
“Mama! Voorlezen?”
“Mam, kijk eens wat ik heb getekend?”
Simpele vragen, met veel te vaak een even simpel antwoord.
“Ik kom zo, lieverd!”
“Straks, schat.”
“Morgen, goed?”
Niks genieten – gewerkt moet er worden.
Dát is wat ik jullie meegeef.
Genieten…
Ik was het he-le-maal uit het oog verloren.
Maar op die lentedag vond ik het terug.
Samen met meer tijd.
Meer tijd voor die knuffel, dat voorlezen, dat even-kijken-naar-tekening-nummer-103.
Meer tijd voor het smeren van bijzondere boterhammetjes.
Dus, meisjes van me: jaag na, die droom.
Dúrf.
Durf hard te werken.
Door te zetten.
Je eigen gevoel te volgen.
Te vragen.
Een tikje egoïstisch te zijn als dat moet.
Maar vooral: durf te genieten.
Want het is jouw droom.
En als de reis niet bevalt, dan kies je gewoon een zijstraat die er leuker uitziet.
Er is niks mis met een omweg – zolang je maar in de zon loopt.
Gaan jullie op pad?
Dan smeer ik de boterhammetjes voor onderweg wel.
Bijzondere, dat beloof ik.
