Brieven
comments 7

Over opruimen en dromen – brief aan mijn jongste dochter

20140918-100907.jpg

Lief kleintje van me,

Zomaar een donderdagochtend was het, tien over acht. Ik stond net tot aan mijn ellebogen in een gymtas, graaiend tussen de muffe kleren, te zoeken naar een missende linkersportschoen.

“Mam!” schreeuwde je dwingend vanaf bovenaan de trap.
“Wat is er, schat?” riep ik licht-gealarmeerd terug. Ik dook op uit de gymtas.
“Kom je mijn kamer nou nog opruimen?”  vroeg je nors.
Ik dook weer in de gymtas.
“Absoluut niet,”
 zei ik, in rap tempo overschakelend van licht-gealarmeerd naar zwaar-geïrriteerd. “We moeten al bijna naar school, en ik kan je linkerschoen nergens vinden.”

“Nou, zeg.” sputterde je tegen.
Ik negeerde het maar even.

Vijf minuten later ging ik ook naar boven. Ik liep zonder op of om te kijken langs je heen, naar de badkamer, je linkersportschoen in mijn hand, mijn hoofd alweer bij tandenpoetsen; mijn volgende taak.
“Nou, zeg,” hoorde ik weer – teleurgesteld, dit keer.
Ik negeerde het weer even.

Nog eens drie minuten later hoorde ik een luide juichkreet. “Wauw,” riep je vader uit. “Wat knap van je, Jettie!” En dat terwijl het 08:18 was, jullie over 12 minuten op school moesten zijn en nog ongepoetst en ongekamd in pyama rondliepen.
Knorrig keek ik je kamer in. Wat er dan wel zo wauw was, wilde ik weten.

Je had opgeruimd.
Zonder dwingen. Zonder dreigen. Zonder gedoe.
Zonder redderende grote zus. Zonder goedbedoelende moeder.
Al je knuffels op een rij, al je boeken op een stapel, al je knikkers in het daarvoor bestemde doosje.
Helemaal alleen had je orde geschapen in je wereld.
En, anders dan je grote zus, had je daar geen  credits voor gevraagd – zelfs niet toen ik, zonder te kijken, vlak langs je heen liep. Je deed het omdat jij dat wilde – niet om indruk te maken op ons.

En dat verwondert me, elke keer weer.

Weinig plaats innemen – dat doe je.
Jij hebt vast ook dromen en wensen – maar daar vraag je geen aandacht voor.  “Ach. Laat ook maar,” lijk jij, nu al zes jaar, te denken. En daarin verschil je enorm van je zus, die elke droom, wens en gedachte goed geformuleerd op tafel legt, klaar voor de onderhandeling.
Als je zus een opgeruimde kamer wil, komt ze naar beneden, gaat ze bovenop de gymtas zitten en legt ze uitvoerig uit waarom het van cruciaal belang is dat haar kamer, nu meteen, opgeruimd wordt.

Jij doet dat niet.
En omdat je zo weinig aandacht vraagt, worden jij en je dromen vaak over het hoofd gezien.  Niet alleen thuis, maar ook op school.

“Oh,” koeren alle juffen altijd, “Jettie is zo’n heerlijk makkelijk kind.”
En dus zit jij altijd naast de drukke kindjes, sta jij in de rij met dat ene jongetje waar niemand naast durft, ruim je in je eentje je kamer op.

Dit is mijn wens voor jou: dat je meer ruimte in durft te nemen.
Dat je je wensen onder woorden leert brengen. Dat je je dromen van de daken durft te toeteren.

Dan hoef je niet altijd maar als stabiliserende factor naast een druk kindje te zitten. Dan mag jij ook eens gewoon naast een vriendinnetje in de rij. En dan loop ik nooit meer achteloos langs een eigenhandig gerealiseerde droom heen. Dan laat ik die linkersportschoen gewoon zitten, en help ik je met alle liefde orde te scheppen in jouw wereld.

Dus: als jij mij helpt begrijpen waar jij naar verlangt, dan kan ik jou helpen die droom te vangen. Afgesproken?

Liefs, mama

Comments

comments

In categorie: Brieven

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!

7 comments

  1. Jeetje wat ontzettend herkenbaar! Mijn middelste (10) is net zo, lief, makkelijk, sociaal… Ik denk en zeg ook vaak ‘kom voor jezelf en je ideeen op’ dan trekt ze haar schouders op en zegt ‘het is goed zo mam’ Ongelooflijk wat ik van dit meisje allemaal leer!! Maar inderdaad af en toe heeft ze een zetje nodig richting haar eigen dromen!

    • Precies, Lieqe – wat kunnen we veel van die kinderen leren, he? Maar bij haar ben ik weleens bang dat ze ondergesneeuwd raakt door haar grote zus. Misschien typisch iets voor tweede kinderen…

    • Precies, Lieqe – wat kunnen we veel van die kinderen leren, he? Maar bij haar ben ik weleens bang dat ze ondergesneeuwd raakt door haar grote zus. Misschien typisch iets voor tweede kinderen…

Laat een reactie achter bij Diana van Ewijk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *