Eergisteren stond ik op het Zuidplein, in Rotterdam, te wachten op de bus.
Ik was op weg naar de pasgeboren baby* in Oud-Beijerland. 
Geen probleem, zou je zo denken.
Dat dacht ik namelijk ook. Maar…

… maar eergisteren was het zondag.
En op zondag rijden er weinig tot geen bussen – in ieder geval niet naar Oud-Beijerland.

25 minuten moest ik wachten.

25 minuten wachten, op het Zuidplein.
Voor een stadsnomade als ik is 25 minuten wachten bijna onbegrijpelijk.

Ik bedoel: ik woon praktisch óp een tramstation.

Ik hoef nooit langer dan 5 minuten te wachten als ik ergens heen wil.
Negen minuten – op zijn hoogst.

Maar goed, daar stond ik dus, op het Zuidplein.

Een grijs, tochtig, in de lang vervlogen jaren ’70 aangelegd OV-knooppunt.
En natuurlijk was er in geen velden of wegen een Starbucks, CoffeeCompany of zelfs maar een Bagels &Beans te bekennen.

Omdenken, dan maar, in godsnaam.

Omdenken – ik vind het altijd een omineus woord.
Ontslagen?
Denk het om: je krijgt eindelijk de kans om langgekoesterde dromen in vervulling te brengen.
Een dwarse peuter die, roodaangelopen en luidblèrend op de grond van de supermarkt ligt? Denk het om: dit is een prachtig moment om je meditatielessen in de praktijk te brengen.
Brrrrr.

Ik prijsde me gelukkig dat ik in ieder geval geen kinderen bij me had –

en bestelde een patatje met; een Bram Ladage** was er dan weer wel.
Met dat gloeiend hete puntzakje liep ik naar mijn halte.

Op de halte was geen plek voor mij.

Het enige bankje op het busperron zelf was bezet door een meisje dat, tenmidden van haar weekendtassen, rillend van de kou, een plastic bakje leeg zat te lepelen.

Ook op de nabijgelegen stoeltjes, relingen en trapjes zaten Oud-Beijerlandgangers:

… ik zag een man met de Russische bontmuts, een vrouw achter een dik in wollen dekens ingepakte kinderwagen en een groepje bakvissen, weggedoken in de kragen van hun donsjasjes, schuilend achter een muurtje dat nét geen beschutting tegen de snijdende wind gaf.
Maar hee, kijk nou.

Achter alle mede-wachtenden ging het licht aan – letterlijk.

Want net buiten Metrostation Zuidplein brak de zon door.
Alleen bleef iedereen blijkbaar liever op het perron staan waar zijn bus zou aankomen – ook al betekende dat 21 minuten lang rillen in de schaduw.

Daar, op dat moment, dacht ik op prachtige wijze om.

Ik stapte uit de schaduw en ging, aan de andere kant van de straat, staan genieten van die onverwachte zonpauze.
Helemaal alleen, met mijn patatje.
19 minuten lang.

 

 

*) het baby’tje was de reis meer dan waard – wat een schatje!

**) voor de niet-Rotterdammers: Bram Ladage bakt de lekkerste frieten van de stad. Daar kan echt geen designer-snackbar of hipster-hamburgertent tegenop.

Comments

comments