Gedachten
comment 1

Oh rucolalala. Of: de onbevreesde rucola-tester

moestuinmaaltje-diana-van-ewijk

Rucola kent weinig fans, bij ons thuis. Als kind van de jaren 70 was rucola niet iets wat mijn moeder dagelijks* serveerde en als eenkennige student heb ik het ook decennialang links laten liggen. Sterker nog: ik eet eigenlijk pas sinds een jaar of vijf rucola – en dat heeft een heel logische verklaring. 

Rucola groeit namelijk in grote getalen in onze tuin. Niet keurig in het daarvoor bestemde perkjes, nee, gewoon, op het grasveld. Of nou ja… groeit? Groeit is eigenlijk niet het goede woord: rucola woekert door onze tuin.

Geconfronteerd met zoveel rucola, gratis en voor niets en bovendien verser dan vers uit eigen achtertuin, besloot ik het toch nog eens te proberen. En verduld als het niet waar is: ik vond het lékker.

Ik ben een rucola-adept.

Ik loop liefst elke dag even de tuin in om een handje rucola voor op de boterham te plukken. En nu mijn Albert Heijn-moestuintje zo goed aanslaat, kan ik me dat tripje besparen en pluk ik elke dag rucola uit de vensterbank.

Nu mijn kinderen nog, want gezond en gratis – dat zet ik graag op tafel.

Mijn jongste weet, van een veilige afstand, 100% zéker dat ze geen rucola lust. Als echte kat uit de boom-kijker blijft ze op veilige afstand van de schaal rucola. Mijn oudste is echter in een experimentele fase, dus die wil wel meewerken.

De onbevreesde rucola-tester

“Geef maar een blaadje, mam,” gebiedt ze.
Jongste kijkt, vanachter haar Donald Duckje, aandachtig mee.
Ik geef Lena een blaadje rucola, zij steekt het in haar mond en begint er aandachtig op te kauwen. Met een zo neutraal mogelijk hoofd zegt ze: “Mmmm… bitter…”.
Ze kauwt nog wat door, probeert krampachtig geen vies gezicht te trekken en vervolgt: “… pittig…”. Dapper neemt ze een laatste hap, om haar onafhankelijk rucola-test af te sluiten met: “Nou ja, het is gewoon heel goor, eigenlijk.” – en rent naar de prullenbak om het uit te spugen.

Jongste schudt meewarig haar hoofd, mompelt nog net niet: “Dat dacht ik al, ja.” en gaat verder in haar boek.

Nee, ik zei het al: rucola kent weinig fans bij ons thuis.

Maar daar gaat verandering inkomen: Meriam deelt morgen een onweerstaanbaar lekker recept met rucola. Ik heb het getest op de kinderen, en ze aten het tot op de laatste kruimel op. Sterker nog: ze wilden meer. Veel meer. Het bestaat dus: een kindvriendelijk recept met rucola.

MoestuinMaaltje met… rucola

rucola-test-kind

44 miljoen mini-moestuintjes gaf Albert Heijn weg. 44 miljoen!
Tuurlijk, dat zaaien is leuk – maar wat moet je straks met die bossen peterselie en die bergen radijs? Simpel: een #moestuinmaaltje maken!

Elke week een MoestuinMaaltje

mini-moestuin-door-diana-van-ewijk

MeriamMarlis** en ik delen iedere week een recept op basis van de mini-moestuintjes van Albert Heijn. Want: over een paar maanden komt iedereen om in de peterselie – en wat moet je daar nou mee koken? En wat is nou écht lekker, met rucola?

Makkelijke recepten zijn het, die je kunt maken met de kinderen. Lekkere recepten bovendien, waarmee je met plezier je rucola-berg en andijvie-lawine opeet – daar sta ik hoogstpersoonlijk voor in.

Morgen op dit blog dus een #MoestuinMaaltje – met rucola!

Nieuwsgierig naar vorige moestuinmaaltjes?

>> bekijk moestuinmaaltje Radijsjes
>> bekijk moestuinmaaltjes Wortel
>
> bekijk moestuinmaaltje Spinazie

 

 

 

*) Ook niet wekelijks, of zelfs maar jaarlijks. Mijn moeder heeft nog nooit in haar leven rucola op tafel gezet. En dat is heel logisch, want rucola werd pas in de vroege jaren ’80 in Nederland geïntroduceerd.

Comments

comments

In categorie: Gedachten

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!

1 comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *