Columns
comments 9

Monumentale uil

dianavanewijk.nl

Een poosje geleden paste ik een jas van 500 euro.
500 euro ja, dat lees je goed.

Ik ging eigenlijk voor een jas van 350 euro.

Dát vond ik, voor ik de betreffende winkel binnenstapte, al een enorm bedrag.
Want komaan: 700 gúlden voor een lap stof?
Ik kon me er eigenlijk niet mee verenigen.

Bovendien: ik ben niet zo netjes op mijn jassen.

Mijn huidige winterjas vond ik ónder het koopjesrek in een smoezelige kringloopwinkel.

Hij is groot, rood en heeft in de 15 maanden dat ik ‘m draag al meermalen tussen de spaken en onder mijn snelbinders gezeten, en bovendien regelmatig in mayonaisebakjes gehangen. Hele stoeten kinderwagens zijn er overheen gereden, en kilometerslange optochten van serveersters zijn erover gestruikeld.

Ik ben, zoals ik al zei, niet zo netjes op mijn jassen.

Maar ja, hoe gaat dat?

Een mens wordt 39 en denkt dan bijna een mevrouw te moeten zijn.

Ik ging dus naar een nette, maar gekke mevrouwenwinkel in hartje Rotterdam voor een regenjas van een verantwoord Noors merk. Eenmaal in de winkel, dat zul je altijd zien, bleken ze het merk waar ik voor kwam niet meer te voeren.

De verkoopster verstond haar vak.

Ze sprong in het gat van mijn teleurstelling en trok een kunstig gedrapeerde zwarte lap uit het rek. MOYURU, stond er in de nek.

Ik trok MOYURU aan en voelde me instant Lidewij Edelkoort.

Ik voelde de trend forecastst spontaan opborrelen. Ik dacht aan uiltjes, grote brillen en mediteren in taxi’s. Ik uitte de woorden ‘monumentaal’ en ‘dramatisch’ en zelfs de zin ‘Dit is geen jas – dit is een statement’. Ik kon, gewikkeld in mijn zwarte doek, rechtstreeks door als junior gothic versie op Advanced Style.

Ik vond ‘m desondanks prachtig.

MOYURU was groot.
Hij was zelfs zo groot dat mijn toch niet geringe hoofd er klein bij leek. Een hoofdafkledende winterjas – hij bestáát, mensen.
MOYURU was wind- en waterdicht.
Ik kon de capuchon als soort instant cocon over mijn hoofd trekken.
MOYURU was alles wat ik maar wilde.

MOYURU miste maar één ding.

De rits van MOYURU was, in al zijn monumentale grootsheid, niet gecoat – en dus was MOYURU niet 100% waterdicht.
Daarmee kon ik mij met goed fatsoen uit de voeten maken.
Eenmaal veilig buiten bereik van MOYURU kwam ik bij mijn positieven.

500 euro voor een jas?

Voor een jas die ik over de grond laten slepen, onder snelbinders snoer en tussen spaken laat komen?
Voor een jas waar de nog regelmatig achteropzittende zesjarige, als ik even niet oplet, een regenboog op krijt of anders in ieder geval haar neusje aanveegt?
Voor een jas die gegarandeerd binnen een maand voorzien zou zijn van mayonaisevlekken en diverse doorlekplekken?

Nee, MOYURU is niet aan mij besteed.

Ik ga denk ik gewoon weer eens onder de uitverkooprekken van mijn favoriete kringloopwinkels schumen. Misschien dat ik daar een winterjas tegenkom die mij MOYURU op slag doet vergeten.

 

Comments

comments

In categorie: Columns

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!

9 comments

    • Ik doe mijn best :-) Al vond ik onder het koopjesrek in de kringloopwinkel warempel een donkerblauwe damesmandel die zelfs mijn schoonmoders goedkeuring weg kon dragen… *toch een beetje een dame*

  1. Haha…”een mevrouw” worden. Maar er komt een moment dat je wel voor een jas van 500 euris of meer gaat. Deed dat ook en hij gaat nu zijn 6e winter in:)

  2. Theresa zegt

    Tja Lidewij….erg om te lachen weer…tja, van meisje naar vrouw, desnoods d.m.v. een dure jas….en ook weer niet. Lekker touwtjespringen en hinkelen en op de grond liggen in de supermarkt. Met je dure jas.

    • Dankjewel :-) Ik heb al gegoogled naar de jas, maar nog niet online kunnen vinden. Groot en zwart was hij, in ieder geval. Denk maar gerust Li Edelkoort en Cora Kemperman :-)

Laat een reactie achter bij Letty Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *