Columns
comments 6

Moederlijf met tijgerstrepen

IMG_5205.JPG

Bloot stond ik in de badkamer, genadeloos uitgelicht door vier led-spotjes en twee TL-buizen. Mijn negenjarige dochter stond naast me, en keek met een mengeling van nauwverholen walging en oprechte verbazing naar mijn moederlijf.
“Mama,” vroeg ze…

“… waarom heb jij van die tijgerstrepen op je buik?”

Ik ging door met afdrogen, en probeerde tijd te winnen om een weloverwogen antwoord te formuleren.

“Dat zijn groeistreepjes,” legde ik uit. “Deze buik is jouw oude kamertje. Dus die werd heel dik toen jij erin zat.”
Ze knikte. “Net als een ballonnetje, bedoel je?”
“Precies, net als een ballonnetje. En net als een ballontje is ‘ie een beetje flubberig gebleven daarna.”

Ik zag haar denken.

Ze speurde mijn hele lichaam af, vond blijkbaar niet wat ze zocht en vroeg: “Maar hoe was het vroeger dan?”
“Nou,” zei ik, zoekend naar een stukje zonder striae, knijpend in een kwabje van mijn arm, “zoiets.”

Ik zag aan haar ogen dat ze me niet geloofde.

En dat begrijp ik wel.
Zij kent mij alleen met streepjes, putten, flappen en rollen.
Zij heeft nooit gezien hoe ik eruit zag vóór zij geboren werd.
Ik begrijp dat, want ik heb hetzelfde – maar dan anders.

Zo kan ik niet geloven dat míjn moeder ooit echt jong was.

Jonger dan voor ík geboren werd, bedoel ik.

Ik wéét hoe ze eruit zag.
Ik kan de foto’s uittekenen, van toen ze 23 was, en 33, en 43.

Maar toch… tot haar 53e zag ik alleen haar meest recente lijf.

Dat beeld viel als een reuze-dia over mijn herinnering aan haar jongere ik heen – hoeveel foto’s van haar als hippie in überskinny jeans, op plateauzolen, haar haren tot aan haar billen, ik ook zag.

Tot ze 53 werd.

Want toen zij 53 werd, werd ik zelf moeder.
En kantelde mijn beeld van haar.

Sinds ik moeder ben, valt haar 53-jarige beeltenis over haar ouderwordende ik heen. Ik zie natuurlijk foto’s van 5, 6, 7 jaar geleden – maar ik kan eigenlijk niet echt geloven dat zij dat werkelijk is.

Ik kan niet geloven dat zij écht ouder wordt.

Dat wil ik ook liever niet.
Ik wil wel dat ze oud wordt, héél oud graag – maar niet dat ze oúder wordt.
Ik wil haar houden zoals ik haar al mijn hele leven ken.

In de blik van mijn dochter zie ik hetzelfde filter.

In haar ogen blijf ik altijd die getijgerstreepte moeder – hoeveel pré-moederlijffoto’s ze ook ziet.

Tot ze zelf moeder* wordt, natuurlijk.

Stel dat ze inderdaad moeder wordt, en ze wordt dat op dezelfde leeftijd als mijn moeder, dan herhaalt de geschiedenis zich.

Dan ben ook ik voor altijd 53 – net als míjn moeder.

Eerst omdat ze niet écht naar me kijkt.
En daarna omdat ik niet ouder mág worden.

 

*)  áls ze moeder wordt natuurlijk. No pressure, lieve Lena!

**) de foto is van mijn moeder met Jettie, toen ze nog piep was.

Comments

comments

In categorie: Columns

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!

6 comments

  1. oh wat een prachtig verhaal Diana! Zie het helemaal voor me.. het is genieten met dochters van 9! Heb ook zo’n heerlijk eerlijk meisje in huis. En streepjes :))

  2. Heerlijk eerlijk zijn ze zeker, Yzette :-)
    Die van 6 vindt me gelukkig gewoon nog een prinses – da’s ook weleens fijn, ter afwisseling…

    Lang leve de tijgerstrepen!

  3. Kijk dat zijn gewoon ‘oorlogswonden’ waar je trots op moet zijn, een soort medaille voor doorzettingsvermogen, heldhaftigheid en mama oerkracht. Plus unieke tatoeage van het leven, zo’n bijzondere heeft geen enkel mens exact hetzelfde. Mooi geschreven Diana!

    • Mooi Maike! Ik wou dat ik zo onthecht was, qua schoonheidsideaal, dat ik die tijgerstrepen zonder gedoe kon negeren, maar helaas. Misschien over een jaar of 40… No one messes with granny :-)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *