Ietsje omlaag.
Rrrrrt.
O nee, toch omhoog.
Blijf eens van je haarband af, hij zit net goed.
Rrrrrt, rrrrt.
Hoger, hoger… even testen… Nee, hoger.
Rrrrt.
En nog een beetje.
Rrrrt.
Zo moet het goed zijn.
Zitten… wacht even, jij mag zo, eerst Jet… Zo.
Lena, klim maar op schoot. Niet duwen… Ja.
Hou je vast!
Het krukje wiebelt een beetje, omdat we zo hoog zitten.
Nee, we gaan niet vallen, hoor, schat.
Nou, even kijken… Nee.
We zitten toch nog te laag, ik zie alleen jullie voorhoofden.
Eraf!
Jet terug in de kar.
Jahaa, je mag zo weer op schoot, mama moet eerst even dat krukje een stukje omhoog…
Rrrrt.
Rrrrt.
Zo, nou.
Jet eruit.
Zitten.
Lena, klimmen.
Precies goed.
En nu? Geld inwerpen.
O. Dat moet buiten.
Nou, Lena, eraf.
Jet weer terug in de kar, één, twee, drie, vier euro erin.
Jetje weer uit de kar.
Kom, Lena, snel, klimmen. Zo.
Niet duwen! Daar gaan we dan.
Kijk, daar zie je ons.
Nee, daarvoor, zie je…
Ja! Dat ben jij. En mama. En Jet ook. Dat zal papa vast heel leuk vinden, zo’n mini-fotootje van ons drieën.
Nou, let op, zo meteen gaat ‘ie flitsen. Dus we moeten goed vooruit kijken.
Nee, vooruit… Vóóruit, schat.
Ja, je hebt hele mooie Crocs aan, maar kijk nou even vooruit.
Anders komt alleen je haarband erop.. Kijk nou even vo-..”
-FLITS-
“Oh, gelukkig, we mogen nog een keer…
Zo, en nou vooruit kijken, hè? Neehee, vooruit! Waar ik heen wijs, kijk, da-…”
-FLITS-
“Nou, nog één keertje, kijk je nu dan vooruit?
Ja!
Goed zo, dat kun je heel knap.
Jet, jij ook, kijk eens daar, kijk ee-…”
-FLITS-
Goed.
De haarband staat er prominent op.
Samen met mijn verhitte, scheef-bebrilde, naar-beneden-kijkende hoofd.
En een schreeuwend Jetje.
Maar we zaten dus wèl hoog genoeg.
