Gedachten
comments 6

Gepokt en gemazeld: flash back

diana van ewijk
Acht jaar en 364* dagen geleden liep ik naar de Albert Heijn om de hoek.
Over dat flutstukje van nog geen 300 meter deed ik dik drie kwartier.

Om de 10 meter moest ik even pauzeren;

om mijn boodschappentas met twee lege flessen neer te zetten, even te gaan zitten, of nee, toch maar weer even te gaan staan, te checken of ik mijn boodschappenlijstje wel echt in mijn linkerzak had gedaan, mijn jas open te doen, een horrorverhaal over bevallen in de rij voor de snelkassa’s weg te neuriën, weer even te gaan zitten, mijn jas toch maar dicht te doen, ad infinitum.

 

Ik was 42 weken zwanger, leefde al ruim zes maanden op een dieet van kant-en-klare boerenkool en had al minstens 68 dagen niet langer dan vier uur achter elkaar geslapen. Ik was moe, ik woog meer dan 100 kilo en ik had het he-le-maal gehad met die zwangerschap.

Flash forward acht jaar en 364 dagen.

Ik loop naar een andere Albert Heijn om een andere hoek, want inmiddels ben ik verhuisd naar Rotterdam.
Ik weeg geen 100 kilo, ben niet zwanger en toch doe ik ook over dit flutstukje meer dan drie kwartier.

Om de tien minuten moet ik pauzeren;

om een beer in de boodschappentas te doen, een veter te strikken, een kind van de brugleuning te dirigeren, een beer uit de boodschappentas te halen, een andere veter te strikken, een horrorverhaal over onder de tram rennende pré-pubers weg te neuriën, een kleuter weer haar step op te coachen, een andere kleuter van de tramrails te plukken, een beer terug in de boodschappentas te doen, ad infinitum.

 

Ik heb het afgelopen weekend op een beurs gestaan. In Amsterdam, dus ik heb vier dagen achter elkaar de zon zien opkomen én ondergaan vanuit een treinraam. Ik ben doodmoe en ik loop met vijf kinderen naar de supermarkt om twee balen pepernoten te kopen.

Ik beleef exact dezelfde situatie – maar dan in een totaal ander leven.

 

Het kind dat ik acht jaar en 364 dagen geleden ieder moment kon gaan baren, rent me twee vriendjes net iets te ver voor me uit. Haar kleine zusje fietst, net iets te langzaam, achter me, en onderhandelt met haar vriendinnetje over wie er zometeen weer op de step moet.

Ik ben niet aanstaande meer, nee, ik ben inmiddels gepokt en gemazeld.

Had ik toen geweten hoe leuk het nu zou zijn, dan had ik die hele zwangerschap vast meer genoten. Maar ja, dat denk ik over nog eens acht jaar en 364 dagen vast weer, als ik over dat flutstukje naar de Albert Heijn gewoon maar vijf minuten doe, omdat geen van mijn puberdochters met mij gezien wil worden.

 

Dan denk ik vast met weemoed terug aan de dagen dat het huis bezaaid lag met stapeltjes frisgestreken rompertjes. Of desnoods met 26 half-affe spooktraktaties, een drie keer onderbroken pan goulashsoep-in-wording en  een ontplofte verkleedkist.
Achttien wordt ze dan.

Maar eerst wordt ze negen, morgen.

De brok in mijn keel wordt ieder jaar kleiner.
Heel misschien haal ik het, dit jaar.
Heel misschien zing ik dit jaar haar hele verjaarslied zonder in huilen uit te barsten.

 

Ik heb het bijna onder de knie, dat moederschap.

 

 

*) inmiddels was ik bovenop mijn laptop in slaap gevallen en is het 365 dagen geleden. Zij ligt nu nog te slapen, maar negen jaar geleden was ze al bijna vier uur oud. Hiephiep!

Comments

comments

6 comments

  1. Och och wat heerlijk mooi weer! Kippenvel bij mede gepokte en gemazelde moeder en zelfs -jawel- een slootje op mijn wimpers. Vier het groots! Dikke verjaardagszoenen uit Antwerpen

  2. Prachtig geschreven, herkenbaar, ontroerend en grappig. Die van mij wordt over 7 weken 8 jaar en ik moet nu al bijna huilen dat het zo snel gaat :-)

  3. aaah wat een lief stuk! en inderdaad over 9 jaar is ze misschien ook aan de studie en kijk je iedere dag hoopvol op je telefoon :) gefeliciteerd!!

Laat een reactie achter bij Aanmoddermoeder (@DianaVanEwijk) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *