Gedachten
Reageer

Een simpeler leven: Van Ewijkiaanse Verwachting

“Ga er nou maar vanuit dat alles mislukt,” zei mijn vader altijd als ik me weer eens ergens enorm op zat te verheugen, “dan kan het alleen maar meevallen.” Goed bedoeld, maar toch…

… dat advies was niet aan mij besteedt. Nog steeds niet, trouwens.

Uitgaan van het slechst mogelijke scenario – ik kán het gewoon niet.
Ik wil gewoon geloven dat het leuk wordt. Of interessant. Spannend. Of op zijn minst verrassend.

Dat maakt het leven een stuk makkelijker – zeker op de korte termijn.
Met mijn blik op een veelbelovend einddoel is het namelijk prima opstaan ’s ochtends – ook op de ochtenden dat het minder goed gaat. Uiteindelijk komt het allemaal goed, zegt mijn Van Ewijkiaans Verwachtingspatroon.

In deze herstelperiode* ga ik er dan ook automatisch vanuit dat het weer ‘goed’ komt.
Ja, ik heb nu pijn – maar straks is dat over.
En ja, ik kan nu weinig – maar straks draai ik weer min of meer op oude kracht. Op zijn minst.
Ik weet op rationeel niveau wel dat dat lang niet zeker is, maar ik kan mezelf er niet toe zetten dat ook echt te vóelen.

Ik wil niet dat het straks meevalt – ik wil dat het nú goed voelt.
En voor mij voelt het goed als ik ergens naar toe werk. Of ik dat ‘ergens’ nu wel of niet bereik maakt daarbij niet uit; het gaat om de weg ernaartoe.

Het Van Ewijkiaanse Verwachtingspatroon is dus eigenlijk heel Dalai Lamiaans… Toch nog Zen, dankzij Spondylartopathie :-)

 

*) ik herstel momenteel van een nogal aanhoudende aanval van Spondylartopathie en ben in de tussentijd die dat oplevert op zoek naar een simpel(er) leven. Voor wie dat wil: meer over mijn ziekzijn.

Comments

comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *