Shoppen… dól was ik erop. Winkel in, winkel uit (herhaal x15), pauze met koffie en tijdschrift, winkel in, winkel uit (herhaal x15) – en dan uiteindelijk tóch terug naar de allereerste winkel, om daar dat truitje/armband/tasje aan te schaffen. Heerlijk was dat fun shoppen. Met de klemtoon op wás…
… want één ding is zeker: funshoppen behoort tot de voltooid verleden tijd.
Ik kán het niet meer.
Letterlijk: ik kan het fysiek niet. Lopen zit er voorlopig niet meer in – laat staan een dag lang door eindeloos veel winkels slenteren. Bovendien: ik heb momenteel een zeer beperkt budget. En mijn huis staat vol – alle vier de verdiepingen hebben hun maximale opslagcapaciteit bereikt. Er kan echt niets, nada, noppes meer bij.
En belangrijker: ik wíl het niet meer.
Ik raak al volledig van de kook als ik iets moet koken waar meer dan één pan bij komt kijken. Als ik de Marqt inloop met een dringende boodschap, maar zonder lijstje. Als ik aan de praat raak met meer dan drie mensen. Moet ik nog even doorgaan?
Het komt er op neer dat mijn hersencellen die verantwoordelijk zijn voor prikkelverwerking aan een soort stiptheidsstaking doen:
élke prikkel (hoe futiel ook) wordt consciëntieus binnengehaald, bestudeerd en afgehandeld.
In de Marqt leverde dat vandaag bijna een totale melt down voor het muesli-schap op. Wil ik muesli met noten, zaden of fruit – of allemaal? Naturel of toch krokant? Met die grappige verpakking, of juist die heel simpel vormgegeven variant? Bio, eko of… wacht eens even, wat is het verschil eigenlijk? Voor ik het weet sta ik mijn mentale encyclopedie door te bladeren, of erger nog: heel on-Zen te googlen – en dan is het hek pas écht van de dam.
Kun je nagaan wat er in mijn hoofd gebeurd als ik iets groters dan een pak muesli aan moet schaffen.
Nee, dat shoppen is passé.
En dus raakt mijn huis niet nog voller.
En mijn portemonnee niet nog leger.
Elk nadeel heb zijn voordeel 
