Spondylartopathie heet het, wat ik heb – maar eigelijk is het gewoon reuma. Toch noem ik het liever spondylartopathie…
Spondylartopathie klinkt minder… eng. Vind ik.
“Hoe gaat het?” vraagt bijvoorbeeld iemand die ik lang niet gesproken heb.
“Prima,” zeg ik, want dat gaat het ook – los van die spondylartopathie dan. Die is in dat soort gesprekken een soort onzichtbare olifant in de kamer; hij moet wel besproken worden, want hij is een reëel onderdeel van mijn leven, maar hoe begin ik erover?
Meestal gaat het binnen de kortste keren over werk, en dan komt hij snel genoeg ter sprake, die olifant van mij.
“Ik werk even niet,” zeg ik dan. “Ik ben tot januari ongeveer uit de running want ik ben… ziek.”
De meest mensen proberen op dat punt in het gesprek, zo subtiel mogelijk, te scannen wat je dan hebt. Moeilijk in mijn geval, want van spondylartopathie zie je niks. “Ik heb Spondylartopathie,” zeg ik dan dus. Niet: ik heb reuma.
Als ik reuma zeg, zie je de meeste mensen zichtbaar schrikken. Terwijl: zo erg is het niet. Het is reuma, tuurlijk – maar wél in een heel milde vorm. Reuma klinkt naar: levenslang pijn, steeds minder kunnen, verhuizen naar een gelijkvloerse woning enzovoorts. Maar daar herken ik mij helemaal niet in: ik groei (voorlopig) nog niet krom, ik heb maar één keer (en dan ook nog maar heel even) in een rolstoel gezeten en ik kan prima traplopen.
Spondylartopathie dus. Maar eigenlijk dus een lieve vorm van reuma 
